Eindexamententoonstelling Gerrit Rietveld Academie: door Pathé gesponsorde popcorn en een tapijt van zonnebloemzaadjes
In een nondescripte kantoortoren hangen twee mannen aan een feesttafel – een derde is in slaap gevallen. De ingehuurde serveerster, gekleed in zeemeerminkostuum, is al begonnen de boel op te ruimen. Ze wil naar haar vrienden, in de stad. Maar de brallende mannen zijn nog lang niet van plan naar huis te gaan. Ze willen meer drank. “Hallo dame, mogen wij nog wat champagne?! Onze glazen zijn leeg,” zegt de een. “We weten eigenlijk helemaal niet hoe jij heet? Hoe heet jij eigenlijk,” zegt de ander. “Vertel eens iets meer over jezelf. Doe jij dit fulltime? Heb jij een vriendje? Of twee?” Met Het stilleven van Estelle studeert Emma Westenberg af aan de afdeling Audiovisueel van de Gerrit Rietveld Academie. Het is een trefzekere schets van het bedompte leven op kantoor én van haar eigen generatie, nog vol goede voornemens maar niet blind voor wat komen gaat.
Westendorp deed veel zelf, zoals de meeste Rietveld-studenten. Ze schreef het scenario, deed de regie, de productie en de montage, verzorgde de kostuums en het production design. Maar voor andere zaken, waaronder het camerawerk, de belichting en de montage, schakelde ze hulptroepen in van de Filmacademie en de HKU. Het resultaat is een atypisch Rietveld-filmpje, niet alleen omdat het een kop en een staart en een plot heeft, maar vooral omdat de aanstekelijke eigenzinnigheid niet volledig in het niet valt bij de technische onvolkomenheden. Het vervreemdende, lichtvoetige filmpje is uitstekend op zijn plek in Cinema Bouwkeet, een voor de Rietveld geplaatste container met een rode loper, zwarte fat boys, en door Pathé gesponsorde popcorn. Dat geldt lang niet voor alle afstudeerprojecten van Audiovisueel. Die schieten, zoals te doen gebruikelijk, alle kanten op: er zijn verfilmde performances en kriebelige animaties, high art beeldmanipulaties en als documentaire vermomde vormexperimenten. Stella de Kort (ja, een dichter van Hein de Kort) studeert af met enorme, extreem gedetailleerde zwart-wit tekeningen van ziekenhuisbedden, afval op straat, verbouwingen en haar gehele huisraad.
Een kamertje in het academiegebouw heeft ze behangen met enorme witte vellen waarop ze, een beetje in perspectief, een kamertje heeft getekend, inclusief half gesloten luxaflex, verwarmingsbuizen en waslijn. In het kamertje staat een monitor waarop haar eerste en enige bewegende project te zien is: een drie minuten durend, volstrekt eigenzinnig animatiefilmpje, in dezelfde priegelige stijl als de enorme tekeningen. Een van haar beoordelaars, een Belg, wilde weten welke ziekte ze had. Hij hield het op autisme, eventueel een lichte vorm van autisme. Toen De Kort hem verzekerde dat er niks mis met haar was, schudde hij het hoofd. “Nee, dat kan niet.”
Wat verder opviel
De afd. Beeld & Taal: Het wordt toch maandag van Fleur van Greuningen
Mexicaanse worstelaars, maar het ging geloof ik om het veelkleurige tapijt…
Een stille performance… 
Geen idee. De presentatie is vaak een probleem op de Rietveld..
. 
De hele dag zonnebloemzaadjes eten, zodat er een tapijt van de schillen ontstaat. Een beetje Ai Weiwei en een beetje Marina Abramović…
Nog meer Beeld & Taal: korte verhalen en een prikkelende zwembad-installatie van Sarah Arnolds.
De eindexamententoonstelling van de Gerrit Rietveld Academie is te zien t/m 6/7.
