Eenzaamheid en isolement, vastgezet in fotografie en Bambino
“We bezoeken dezelfde plekken en putten dus uit dezelfde inspiratiebronnen. Maar we werken met verschillende materialen en geven er een andere vertaling aan. Je bent natuurlijk ook anders. Maar in deze expositie komt het op een wonderbaarlijke manier prachtig bij elkaar.”
In de Kunstkerk op Prinseneiland presenteert het (kunstenaars)koppel Katharina Pöhlmann en Adrian Faes ‘Still. How are you’. Pöhlmann (Erlangen DL, 1969) toont ingetogen foto’s van (Duitse) woonblokken waar de eenzaamheid vanaf spat. Faes (’s Hertogenbosch, 1955) stelt wonderlijke, vrolijk stemmende bouwwerken tentoon: een vuurrood huis zonder deuren en ramen, omgekeerde daken, een groene stad die half onder water staat en waar een eenzame goudvis omheen zwemt.
De objecten zijn opgetrokken uit Bambino, oer-Hollandse, zachtplastic bouwblokjes in rood, geel, wit en blauw. Faes vond de blokjes, die dateren uit de pionierstijd van plastic en plastic speelgoed, nog voor Lego, in kringloopwinkels en op Marktplaats. “Soms worden ze omschreven als unieke jaren ’70 vintage-bouwstenen en wordt er een vermogen voor gevraagd. Maar veel vaker koop ik wasmiddeltonnen vol voor een tientje van een oud omaatje wier kleinkinderen te groot zijn geworden om nog te komen spelen.”
De blokjes zijn gemaakt van het zachte en goedkope poly-ethyleen. Faes, die tevens een winkel met spullen en curiosa uit de jaren vijftig, zestig en zeventig runt op de Haarlemmerdijk. “Lego is hard, hoekig en heel erg éénkleurig. Bambino niet. Dat voelt bijna als kaarsvet en heeft een hoge tactiele waarde. En het verkleurt op een prachtige manier; geen twee blokjes hebben dezelfde kleur. Voor het tweeluik Reliëf heb ik Bambino gecombineerd met Monti, dat net weer een andere dikte heeft.”
De gele reliëfs van Faes vormen een fraai verbond met vier grote nachtopnames van gestapelde woningen, die Pöhlmann schoot in Marzhan, een eentonige flatgebouwenwijk in het oosten van Berlijn. “We hebben er in de winter van 2011 een tijdje gewoond. Een flatje op de tiende verdieping met een geweldig uitzicht. Er zijn maar weinig sociale ontmoetingsplekken en op straat zie je er ook bijna niemand. Dat vind ik juist mooi. Ik laat mensen bij voorkeur weg op mijn foto’s, zodat de kijker zich de ruimte makkelijker eigen kan maken.”
De Duitse Pöhlmann kwam naar Nederland voor haar studie choreografie en dansregie (“Ik zie veel raakvlakken; ik maak nog steeds composities van ruimte, tijd en beweging, alleen met een ander medium”), werkte als cameravrouw voor onder meer RTV-NH, en studeerde afgelopen zomer af aan de Fotoacademie. Haar scherpe oog voor urbane vereenzaming blijkt ook uit haar fraaie, vierkante foto’s van verlaten straten, een nachtelijke kruising en desolate trapportalen.
Op de meeste foto’s is geen mens te bekennen. Bij de ingang van de expositie staat wel een halve man die zijn hondje uitlaat, maar die is opgetrokken uit grote blauwe blokken (“Die heb ik gekocht van een kinderdagverblijf. Ze hadden er geen zin meer in om ze aan het einde van de dag allemaal weer bij elkaar te zoeken”).
In een andere hoek staat een enorme, kale, wittige woontoren. Op de begane grond bevinden zich twee ramen. Wie de knusse woning goed wil bekijken, zal echt op de knieën moeten, net zoals vroeger bij het Lego-en of Bambino-en.
Er kan overigens ook écht gebambinood worden tijdens de expositie. Niet alleen staat er een enorm krat steentjes met dat doel (“Iedereen moet zijn eigen kunst maar bouwen”) , ook verkoopt Faes zakjes stenen waarmee huizenblokken uit Nieuwegein, Lunetten en Leidsche Rijn kunnen worden gebouwd: ‘Vinex Originals’. “Spaar ze allemaal”, staat er op de fraai vormgegeven verpakking. “Bij drie stuks een gratis geluidswal!”
Katharina Pöhlmann en Adrian Faes, ‘Still. How are you’. 17 t/m 19/2 en 23 t/m 26/2 in de Kunstkerk, Prinseneiland 89
