Een uitgesproken favoriet ontbreekt in Cannes
Zondag worden op het festival van Cannes de Gouden Palm en een karrenvracht aan andere prijzen uitgereikt door de Amerikaanse juryvoorzitters Joel en Ethan Coen cum suis. Een uitgesproken favoriet is er niet. Of het moet Todd Haynes’ Carol zijn, een hartverscheurend melodrama over de onmogelijke liefde tussen een sjieke dame (de voortreffelijke Cate Blanchett) en een winkelmeisje (Rooney Mara, ook erg goed), gesitueerd in New York in de repressieve jaren ‘50.
En bij de Franse pers ligt Nanni Moretti’s Mia madre goed, een film over een regisseuse (Marguerite Buy, die ook wordt getipt) die aan een geëngageerd drama werkt terwijl haar moeder op sterven ligt. Het zou de tweede keer zijn dat Italiaanse regisseur Moretti de Gouden Palm wint, in 2001 ontving hij de hoofdprijs al voor La stanza del figlio.
In de brave, maar onderhoudende documentaire La légende de la Palme d’or, die eerder deze week een speciale vertoning kreeg in Cannes in aanwezigheid van popzanger Robbie Williams en de Amerikaanse producent Harvey Weinstein, vertelt Moretti hoe hij op de zondagochtend voor de prijsuitreiking in Rome zenuwachtig op een telefoontje van de festivalleiding wachtte. Over de blijdschap die hij voelde toen hij werd gebeld, en over de teleurstelling toen een telefoontje uitbleef toen hij meedong met Il caimano (2006) en Habemus Papam (2011).
Want de Gouden Palm is voor veel regisseurs belangrijker dan een Oscar, aldus Moretti. “In Cannes gaat het om een esthetisch oordeel; er wint hier altijd een bijzondere film. Voor mij is het alsof je het WK Voetbal wint.” Om er direct aan toe te voegen dat hij zijn palm bij aankomst op het vliegveld van Rome had laten staan. In een plastic tasje…
Ook de Amerikaan Gus van Sant zou in theorie zijn tweede palm kunnen winnen; de kans dat zijn van iedere subtiliteit gespeende rouwverwerkingsdraak The Sea of Trees wordt bekroond, lijkt echter verwaarloosbaar. In de journalistenpoll van het vakblad Screen International dat dagelijks verschijnt tijdens het festival eindigde The Sea of Trees stijf onderaan, met een gemiddelde van 0,6 (op een schaal van 0 tot 4). Het is de laagste score sinds 2003, toen Bertrand Blier’s bejaardenhumor Les Côtelettes op 0,4 eindigde.
De Franse films – er waren er door directeur Thierry Frémaux maar liefst 5 opgenomen in de Gouden Palm-competitie, de meeste met festivalsponsor Canal+ als coproducent – konden ook deze editie op weinig bijval rekenen. De hoofdrol van Vincent Lindon in Stéphane Brizé’s La loi du march is goed, en Dheepan mag dan niet de beste film zijn van Jacques Audiard (die in 2009 de Grote Juryprijs won met Un propète), het is zoals altijd een zeer goed gemaakt, behoorlijk indringend drama. En nog relevant ook: de film focust op drie vluchtelingen uit Sri Lanka, die moeten doen alsof ze een gezin zijn om in een Parijse buitenwijk het hoofd boven water te houden.
Ook de enige debutant in de competitie, de 38-jarige Hongaar Lászlo Nemes, is zeker niet kansloos voor de prijzen: zijn Saul fia (Son of Saul) is een uiterst beklemmende registratie van het alledaagse leven van een Sonderkommando in het vernietigingskamp Auschwitz. In een interview vertelde Nemes overigens dat hij hoopt dat hij niet wint, omdat alle aandacht voor de film hem nu al boven het hoofd aan het groeien is. Het klonk niet als gekokketeer.
Het zou voor het eerst zijn sinds 1989, toen de pas 26-jarige Amerikaan Steven Soderbergh de Gouden Palm kreeg voor Sex, Lies, and Videotape, dat een speelfilmdebuut die eer te beurt valt. Zijn film was eigenlijk niet eens geselecteerd, vertelt Soderbergh in La légende de la Palme d’or. Toen kort voor het festival een andere productie werd teruggetrokken, werd zijn film alsnog van de tweede competitie Un certain regard overgeheveld naar de hoofdcompetitie.
Zo kan het lopen in Cannes…
