Een Fransman in New York. Guillaume Canet brengt met herverfilming Les liens du sang ode aan New Hollywood
“Toen ik het script van Les liens du sang las omdat ik er een rol in speelde, wilde ik het eigenlijk direct regisseren. Ik zag direct mijn eigen film voor ogen. Dat heb ik nooit eerder gehad. Dus toen mij gevraagd werd welke Engelstalige film ik wilde regisseren, was mijn keuze snel gemaakt. Ik had ook een compleet nieuw script kunnen schrijven of een andere studiofilm kunnen doen; er waren genoeg aanbiedingen. Maar dit is mijn eerste film in het Engels en ik wilde daarom niet een heel grote, ingewikkelde productie. Ik moest het idee hebben dat ik het materiaal beheerste, dat ik er controle over had.”
Guillaume Canet (Boulogne-Billancourt, 1973) maakte in 1994 zijn acteerdebuut in de tv-film La colline aux mille enfants, vervolgens speelde hij in Franse én internationale films als En plein Coeur (1998), The Beach (2000) en Ensemble, c’est tout (2007). In Les liens du sang, een Franse misdaadfilm van Jacques Maillot uit 2008, speelde Canet een politieman, François, die op gespannen voet leeft met zijn oudere, criminele broer Gabriel.
De misdaadfilm Blood Ties, zijn eerste Engelstalige na drie korte en drie lange Franse films, is gebaseerd op Les liens du sang. De Engels acteur Clive Owen (Keresley, 1964), die in 2005 was genomineerd voor een Oscar voor zijn bijrol in Closer, is erin te zien als Chris Pierzynski, die na jaren vrij komt uit de gevangenis.
Owen, tijdens het afgelopen festival van Cannes, in een snikhete, benauwde hotelkamer: “Natuurlijk heb ik het Franse origineel gekeken ter voorbereiding. Ik vind het een goeie film, en ik vind Guillaume ook heel erg goed. Maar doordat hij de handeling van Parijs naar New York heeft verplaatst, is het eigenlijk geen vergelijk. Het is een compleet andere film geworden, want de locatie is een personage op zichzelf; New York is alomtegenwoordig.”
Canet: “Ik heb eerst even aan Chicago gedacht als locatie, al snel daarna werd het Brooklyn. Ik weet niet precies waarom. Ik denk dat het komt door alle films die ik heb gezien. Door Mean Streets en Taxi Driver. Door Dog Day Afternoon… Blood Ties is een periodefilm, dus ik heb geprobeerd om de details zoveel mogelijk te laten kloppen. Ik wilde bijvoorbeeld smoezelige straten en vieze auto’s. Als je tegenwoordig een film ziet die in de jaren zeventig of tachtig speelt, glimmen de auto’s meestal oogverblindend. Neem American Gangster: goeie film, maar alle auto’s glinsteren omdat ze van verzamelaars zijn. Ik heb moeten strijden met de auto-leveranciers, omdat die niet wilden dat hun speeltjes vies zouden worden…”
Het zogenaamde ‘New Hollywood’-tijdperk, de Amerikaanse cinema uit de jaren zeventig, was een belangrijke inspiratiebron voor Canet. “Ik ben verzot op de eerste Scorsese-films; ik houd van William Friedkin, Sidney Lumet, Sam Peckinpah, van John Cassavetes. Ik ben een enorme fan van Jerry Schatzberg; zijn Scarecrow is een van mijn favorieten, net als The Panic In Needle Park. Zo worden ze niet meer gemaakt, helaas. Alles moet tegenwoordig groot en snel. Films die de tijd nemen om een verhaal te vertellen, zie je bijna niet meer.”
Hij haalt even diep adem, en vervolgt dan: “En als ze nog worden gemaakt in de VS, dan gebeurt dat vaak door buitenlandse regisseurs. Ja, je hebt Paul T. Anderson… Ik vind hem een genie, maar het Amerikaanse publiek gaat niet naar zijn films; ze snappen zijn films gewoon niet meer, omdat ze alleen nog maar gewend zijn aan superheldenfilms en andere franchises. Ik zeg niet dat ik nooit een superheldenfilm wil doen, hoor. Ik vind het prima dat ze er zijn, maar ik zou graag zien dat er daarnaast weer wat meer ruimte komt voor auteursfilms; voor films die wat minder gemakkelijk te verteren zijn. Voor films waarin de tijd wordt genomen om de personages te introduceren, zodat je ze echt kunt leren kennen.”
Er verschijnt een lachje op het gezicht van Owen tijdens het hartstochtelijke pleidooi van zijn regisseur. “Ik ga puur op mijn instinct af. Als ik een script goed vind, betekent dat meestal dat de bedoelingen van de schrijver duidelijk zijn, en dat ik snel een beeld kan vormen bij mijn personage. Ik deel mijn personages ook niet in in ‘goed’ of ‘slecht’. Dat wordt me vaak gevraagd, hoor, in LA, door agents en regisseurs: speel je liever de good guy of de slechterik. Maar zo denk ik niet. Nooit gedaan. Ik moet personage begrijpen, empathie voor hem voelen, en ervoor zorgen dat het publiek dat ook gaat doen, wat voor verschrikkelijke dingen hij ook uithaalt. Dat is mijn werk.”
Met een schuin oog naar Canet: “De regisseur is daarbij natuurlijk heel belangrijk. Je bent als acteur toch voor een belangrijk deel afhankelijk van zijn smaak en ideeën, dus je moet op hem kunnen vertrouwen. Met Guillaume zat dat direct goed. Ik kende zijn films al, we ontmoetten elkaar, praatten wat. Ik kende geen twijfel. Guillaume weet precies wat hij wil, en hij kan het heel goed overbrengen.”
Canet: “Dankjewel. Gelukkig maar. Het was al moeilijk genoeg. Mijn Franse films maakte ik voor het grootste deel met dezelfde crew. Deze film was met allemaal Amerikaanse technici, waardoor ik voortdurend het idee had dat ik me moest bewijzen. En New York is toch al niet zo gemakkelijk: het is een dure plek om te filmen, en anders dan in Parijs waar ik de weg goed ken, was het lastig om alle benodigde vergunningen te regelen.”
Owen: “Niks van gemerkt, hoor. Goed gedaan.”
Als je ze zo ziet zitten, broederlijk naast elkaar, grapjes makend en elkaar complimenterend, lijkt de samenwerking tussen de twee volkomen vanzelfsprekend, maar het had ook anders kunnen lopen. In eerste instantie zou namelijk de Amerikaanse ster Mark Wahlberg de rol van de ambitieuze politieagent Frank Pierzynski spelen. Canet: “Ik vind Mark een geweldige acteur, maar hij was volgens mij niet de beste voor die rol. Maar omdat hij zei dat hij zo opgetogen was om mee te doen, werd ik het ook. Toen hij afzegde, was dat eerst een nare verrassing, vooral omdat de financiering daardoor een stuk ingewikkelder werd. Maar ik voelde al snel opluchting; zijn vertrek stelde me in de gelegenheid mijn eigen keuzes te maken. Om de beste acteurs voor de rol te kiezen. Toen kwam al snel Billy Crudup in beeld.”
Weer met die blik opzij: “En Clive natuurlijk!”
Blood Ties van Guillaume Canet draait nu in de Nederlandse bioscopen.
