jpekker

Door de herhaling wordt het grappig

Welke het is, dat zegt hij niet. Maar zijn eigen piemel zit er ook tussen. Meermaals zelfs. Zo is één van de 247 fotootjes in het werk ‘Compare’ van Frank Schallmaier zelf. Dat zijn snapshots waarop mannen een voorwerp naast hun geslacht houden om te laten zien hoe groot het is. De meest uiteenlopende voorwerpen – van colablikje en bierflesje tot afstandsbedieningen en meetlinten, toiletverfrisser of insectenverdelger, een pak melk, mobiele telefoons of een schaar, een pistool en – je moet er maar op komen – een piano. Een doosje tissues en een toiletrol, een bos rozen en een pijp (in de breedte), een courgette en een bus scheerschuim. Een pakje sigaretten en een reep Toblerone, een doos Pringles en een aansteker. Een man heeft twee muntjes op zijn piemel gelegd. In de breedte. Een ander heeft er een dollarbiljet naast gelegd, een donkere man heeft acht quarter dollars op zijn stijve piemel gelegd, weer een ander heeft hem nagedaan, maar heeft vals gespeeld: hij moest plakband gebruiken om de muntjes op hun plek te laten liggen. Schallmaier, lachend: ‘Het bewijs is nog maar eens geleverd: size matters!’

Schallmaier (Venray, 1977), in het dagelijks leven fotoredacteur bij de Volkskrant, struimt sinds hij zeven jaar geleden een tweedehands iMac kreeg homosites af op snapshots van mannen die zichzelf aanbieden. Meer dan 15 duizend foto’s heeft hij inmiddels, gerubriceerd in meer dan vijftig zelfbedachte categorieën: van de split (met gespreide benen boven de zelfontspanner) en homo’s in een handstand bijvoorbeeld, tot naakt voor de spiegel, onherkenbaar door het flitslicht in hun gezicht. ‘Amusante knulligheid’ noemt hij het. ‘Afzonderlijk zijn het stuntelige, soms vuige foto’s; door de veelheid en de herhaling wordt het grappig. Al die mannen denken waarschijnlijk dat ze volstrekt uniek op de foto staan, maar wat opvalt is juist de uniformiteit.’

In 2009 was Schallmaiers werk al te zien op ‘Off the Record’, een door Hans Aarsman gecureerde expositie van kunstaankopen van het Stedelijk Museum, met werk dat gemaakt was vanuit de behoefte iets vast te leggen, zonder vooropgesteld artistiek doel. Schallmaiers werk werd niet aangekocht door het Stedelijk, maar trok wel de aandacht van galeriehouder Rob Malasch, die hem een solo-expositie aanbood. Schallmaier stelde zes tableaus samen, met namen als ‘Confetti’ en ‘Silhouets’; de ingeflitste piemels en onappetijtelijke, lillende lullen zijn definitief tot kunst gepromoveerd. Toch? ‘De eerste keer dat Rob tegen een klant zei: “Dat is de kunstenaar”, verslikte ik me bijna. Het klinkt zo hoogdravend. Maar het is kunst. Kunst met een keiharde K!’ Trots wijst hij op de stippen onder zijn werken. ‘Kijk, er zijn er al zes verkocht!’

Zijn verzameling neemt nog steeds toe en Schallmaier ziet nog genoeg andere mogelijkheden. Zo wil hij een kwartet samenstellen (‘Mag ik van jou uit de categorie tandpasta de uitgeknepen Prodent?’) en van de collage ‘Confetti’ echte confetti laten maken. ‘Op elk confetti-tje een piemel. En die confetti dan rondstrooien op een groot homofeest. De piemels teruggeven aan de mensen, zeg maar. Performance art. Ja, ik heb de smaak te pakken!’

NO PIC – NO POINT van Frank Schallmaier en ‘special friends’. T/m 3 oktober Serieuze Zaken, Lauriergracht 96, www.serieuzezaken.info.