Disney’s Cinderella: hopeloos ouderwets maar een lust voor het oog
“Once upon a time there was a girl called Ella.” De voice-over aan het begin van de live action-versie van Cinderella herbergt direct de belangrijkste wijziging in het klassieke, nog altijd zeer genietbare Disney-sprookje uit 1950: Cinderella heet kortweg Ella. Verder is er vooral veel bij het oude gebleven in Kenneth Branaghs Cinderella, Alice in Wonderland (2010) en Maleficent alweer de derde live-action remake van een Disney-animatiefilm (aan The Jungle Book, Beauty and the Beast, 101 Dalmatians en Dumbo wordt gewerkt).
Ella wordt gespeeld door de jonge Britse Downton Abbey-ster Lily James; een charmante verschijning met blonde engelenlokken, een lichtblauwe jurk met een adembenemend decolleté en een onmenselijke wespentaille (die voor de nodige commotie zorgde op internet), en het vermogen om met dieren te communiceren. ‘Have courage and be kind” heeft haar lieve moeder Ella geleerd.
Nadat haar moeder stierf is Ella’s vader, een koopman met een paleis, hertrouwd met een beeldschone, berekenende weduwe. Als vader tijdens een van zijn vele reizen komt te overlijden, is Ella overgeleverd aan de grillen van het boosaardige drietal.
Ella laat het zich allemaal welgevallen. Ze boent en slooft en is beangstigend lijdzaam; scenarist Chris Weitz heeft werkelijk geen enkele poging ondernomen om de verwaarloosde, in- en ingoede Ella iets van een jonge, geëmancipeerde vrouw uit de 21e eeuw mee te geven. Na 112 minuten wordt ze zonder dat ze er iets voor hoeft te doen uit haar lijden verlost door Prince Charming (Richard Madden, vooral bekend uit Game of Thrones), een vriendelijke hunk die – nóg een noviteit – één donkere ridder aan zijn zijde heeft (Nonso Anozie).
Dat Cinderella toch goed te genieten is, komt door het zwierige camerawerk, de geinige computeranimaties (onder meer van sprekende muizen en een pompoen die in een koets verandert), en vooral door de betoverende kostuums (Philips leverde de LED-lampjes die zijn geweven in de jurk van de toverfee) en de dito art-direction (op de aftiteling worden het Frans Hals Museum en het Rijksmuseum Amsterdam bedankt); de film is werkelijk een feest voor het oog.
Ella’s door en door verwende stiefzussen Drizella en Anastasia lijken met hun jurken in zuurstokkleuren uit Tim Burtons Alice in Wonderland te zijn weggelopen, Helena Bonham Carter is op dreef als de cynische, onhandige toverfee, maar het allerleukste is Cate Blanchett als de vileine golddigger Lady Tremaine, die haar toekomst en die van haar vervelende dochters wenst veilig te stellen.
In de Nederlands nagesynchroniseerde versie heeft ze de stem van Sanne de Wallis de Vries; Olcay Gulsen heeft de stem van prinses Chelina van Saragossa ingesproken. Die samenwerking gaat overigens verder: op haar SuperTrash Girls-label heeft Gulsen in samenwerking met Disney een limited Cinderella-collectie gelanceerd, met jurken, tutu’s en bedrukte T-shirts (met teksten als ‘Waiting for my Prince’ en ‘Has anyone seen my glass slipper?’) voor meisjes van 6 tot 14 jaar…
