jpekker

Dennis Hopper, Danny Trejo, Jack Nicholson en Jon Voigt in Belgisch kunstfilmpje

“I get killed for telling this shit”, klinkt het dreigend. “What the fuck you gonna tell me?!” De Hollywoodsterren Dennis Hopper en Danny Trejo zitten met nog wat zware jongens aan een tafeltje in de McDonald’s. Ze lurken aan een super-sized cola. Dan klinken er schoten.

Het lijkt een scène uit een gangsterfilm, maar zeggen de twee wel wat ze lijken te zeggen? Niet dus. In het ingenieuze, nog geen twintig minuten durende Stardust combineert de Belgische regisseur annex kunstenaar Nicolas Provost beelden die hij met een verborgen camera bij elkaar sprokkelde in de gokstad Las Vegas middels een virtuoze montage en een geluidsband vol Hollywood-clichés tot een meeslepende, lichtsurrealistische thriller. Het resultaat is een vernieuwende kruising tussen documentaire en fictie én een schrandere reflectie op het medium film ineen.

Maandag werd Stardust, waarin ook Jack Nicholson en Jon Voigt nog opduiken, op het International Film Festival Rotterdam bekroond met een van de drie Tiger Awards voor korte film. De andere Tiger Awards gingen naar Natasha Mendonca’s associatieve essay Jan Villa en het meditatieve Pastourelle van Nathaniel Dorsky, aan wie het IFFR een retrospectief wijdt.

Kort is in Rotterdam alles wat onder het uur blijft. De kortste duren net een minuut, zoals Film ist mehr als Film van archieffilmer en multimediakunstenaar Gustav Deutsch; de langste passen net in het documentaireslot van de Nederlandse omroepen, zoals Our Newspaper van Eline Flipse en Tiger Eyes van Frank Scheffer (vanavond ook al te zien in Het uur van de wolf op Nederland 2).

Anders dan de filmpjes uit een reeks als NTR (voorheen NPS) Kort! bevat de Rotterdamse selectie maar weinig afgeronde verhaaltjes of filmpjes waarin het draait om een grol. Veel werk is dan ook gemaakt door kunstenaars die net als Provost en Dorsky musea en galeries eerder als hun natuurlijke habitat zien dan de bioscoop, zoals fotograaf Erwin Olaf (Dawn) en de kunstenaarstweeling L.A. Raven (A Dream); Yael Bartana, Martha Colburn, Phil Collins en Sun Xun.

Er gingen ook twee films in wereldpremière die door het IFFR zelf zijn geïnitieerd. De 25 minuten durende, humorrijke documentaire No One Is Illegal, waarin regisseur Ho Yuhang de dialoog aangaat met nihilistische Indonesische jongeren die zijn vaderland Maleisië van de kaart willen vegen, en het half uur durende fijne feelgoodfilmpje Random Strangers van de Argentijn Alexis Dos Santos werden gefinancierd met een ambitieus crowdfunding-project.

Voor een minimumbedrag van 5 euro kon worden geparticipeerd in een van beide films; voor dat bedrag kregen de coproducenten een plaats op de aftiteling en mochten ze hun film als eerste online zien. Dos Santos gaf een aantal investeerders zelfs een plek in zijn film.

Desalniettemin was de animo niet bijster groot. In No One Is Illegal werd in een jaar tijd slechts 2.580 euro geïnvesteerd; in Random Strangers 4.445 euro. Er moest een externe financier aan te pas komen om de budgetten naar het streefminimum van 15 duizend euro op te trekken.

No One Is Illegal en Random Strangers zijn tijdens het festival gratis te zien op het YouTubekanaal van het IFFR.