De maatschappijkritische knipogen van kunstenaar Krištof Kintera
Op een bordje aan de muur staat dat ze Nervous Trees heten, de stevige takken die op z’n kop, dus met de uitlopers richting de grond, voor het raam staan. Aan de bovenkant zit bij beide bomen tussen wortel-achtige takjes een wereldbol geklemd. Die ronde bollen zijn net hoofden, en geven de bomen iets menselijks.
Terwijl ik de takken sta te bestuderen, komt de galeriehouder aangelopen. “Wacht”, zegt ze. “Ik zal ze even aanzetten.” Als ze de schakelaartjes onder de wereldbol heeft omgezet, klinkt een staccato geratel en beginnen de bomen zachtjes te bewegen. Of beter: te dansen, op hun flinterdunne, fragiele takken-tenen. Nerveus te dansen. “Het zijn net kleine kinderen, zegt de galeriehouder. “Als je ze alleen laat, zijn ze weg.”
De ‘electromechanische sculpturen’ en andere wonderlijke creaties van de Tsjechische conceptuele kunstenaar Krištof Kintera (Praag, 1973) waren vorige maand nog te zien in een grote solotentoonstelling in de Rotterdamse Kunsthal, nu wordt zijn prikkelende, fantasierijke werk ook in Amsterdam geëxposeerd, bij Galerie Ron Mandos.
Kintera studeerde aan de kunstacademie in Praag en resideerde in 2003-2004 aan de Rijksakademie van Beeldende Kunsten in Amsterdam, waar hij ook al opviel met vrolijk stemmende installaties met een zekere maatschappelijke relevantie, vaak gemaakt van afval, huishoudelijke apparaten en andere gebruiksvoorwerpen.
Ook de sculpturen en installaties die bij Ron Mandos te zien zijn, combineren ironie en duistere humor met verwondering over grote en kleine zaken des levens. Kintera’s speelse, soms absurde werken geven stof tot nadenken, want niet alleen geven ze subtiel commentaar op de crisis en zaken als massaconsumptie, stress en belastingen, tegelijkertijd zoeken ze de grenzen op van de beeldhouwkunst.
Vlakbij de Nervous Trees is een skistok pontificaal in een wereldbol geprikt, die erbij ligt als een lekke voetbal. On your own responsibility heet het werk. Die stok, dat zijn wij. De globe is een verwijzing naar ‘onze wereld’; naar de alledaagse werkelijkheid, de razendsnel toenemende wereldbevolking en de daaraan verbonden massaconsumptie en (milieu)problematiek. Kintera’s werk is overigens niet bedoeld als opgeheven vingertje, wel hoopt hij het bewustzijn van de museum- en galeriebezoeker te vergroten.
Ook True Wins is een knipoog naar onze consumptiemaatschappij. Het is een soort vergulde hotdog, maar dan met enorme oren. Hoe vaak eten wij niet even snel iets tussendoor, zonder het echt te proeven?, wil Kintera maar zeggen. Het broodje ziet er behoorlijk vies uit, maar krijgt door de coating ook iets plechtigs, alsof het een reliek is.
Er staat een enorme stapel boeken, er liggen hoopjes vieze, zwarte sneeuw, er zijn takken die op een biddend mannetje lijken. Voor de balie waarachter de galerist inmiddels is weggedoken, staat een rode, viezige emmer omgekeerd op de grond. Als ze opnieuw een schakelaartje heeft omgezet; klinkt het nerveuze gebrom en gezoem van een bromvlieg. A bigger problem than yours heet het werk…
May Be It Is Here van Krištof Kintera. T/m 27/6 bij Galerie Ron Mandos, Prinsengracht 282. Tijdens Oerol staat Kintera‘s Public Jukebox, een akoestische sculptuur die na het inwerpen van een euro een veelheid aan geluidsfragmenten produceert, bij Paal 15 op Strand Hoorn.
