“De intensiteit die het schilderij uitstraalt, dat doet me wel heel erg denken aan mij”
Ik weet niet precies wie ermee begonnen is, maar Nico Dijkshoorn is de grootmeester van het genre: zijn associatieve beschouwingen, gemaakt als audiorondleiding in het Kröller-Müller Museum, zijn zelfs gebundeld: Dijkshoorn kijkt kunst (2012).
Bij het schilderij Toilette (het toilet) van Massimo Campigli zegt/schrijft Dijkshoorn: ‘Mijn werkstuk gaat over het schilderij Het toilet. Door de tepelvorm terug te laten keren in de knop van het dressoirkastje, die op zijn beurt weer visueel resoneert met de tepelachtige bolvorm rechtsachter in het schilderij, wil de schilder denk ik vooral zeggen dat hij erg geil is, of zoiets.’ Het bundeltje gaat als warme broodjes over de toonbank.
Dat kunnen wij ook moet het Stedelijk Museum hebben gedacht, en vroeg een aantal BN-ers hun gedachten de vrije loop te laten bij de geweldige expositie Kazimir Malevich en de Russische avant-garde – het zou eens géén blockbuster worden…
Victoria Koblenko kan Malevich’ naam prachtig uitspreken, ze is dan ook van Oekraïense komaf. Verder weet ze te melden dat hij Het zwarte vierkant wel vier keer opnieuw heeft getekend om te kijken of hij het kon overtreffen. “Maar wat wilde hij eigenlijk overtreffen? (…) Misschien is dit schilderij wel een beetje de kleren van de keizer, want je kunt iedereen wijsmaken dat er hier een zwaar-filosofische achtergrond aan ten grondslag ligt, maar is dit eigenlijk wel zo? Of is het een truc? Het eerste stukje geniale pr?” Tsja, wie weet.
Televisiepersoonlijkheid Ymke Wieringa merkt op dat De houthakker (1913) geen knieën heeft. “Dit vind ik dus heel erg inconsequent. Je hebt wel eens vaker bij Malevich poppetjes gezien die er heel geometrisch uitzien, maar deze man heeft dus wel ellebogen maar geen knieën. Make a decision man!”.
Het kan nog erger, bewijst acteur Tygo Gernandt, die bij Malevich’ zelfportret uit 1910 opmerkt dat het iets heel statisch heeft, iets heel groots. “Hij zet zichzelf neer als een soort held, bijna. De intensiteit die het schilderij uitstraalt, doet me wel heel erg denken aan mij. Ik ben iemand die ontzettend vanuit de buik speelt en ik heb het gevoel dat dit ook echt vanuit de buik geschilderd is.”
Kunst voor een jonger, ander publiek, heet dat. Ik ben benieuwd welk museum als eerste Geer en Goor inschakelt. Gordon die een gevatte, schunnige opmerking maakt en dan die gierende lach van Gerard Joling eroverheen. Kan bij ieder schilderij.
De app EXPLICIT TOURS is te downloaden in de App Store.
