De grootste Oostenrijkse ster sinds Hitler
Drie jaar geleden reageerde de Kazachse president Nursultan nog als door een adder gebeten vanwege het beeld dat de film Borat schetst van zijn land – volgens de geoliede publiciteitsmachine althans. Op de opvolger Brüno wordt een stuk laconieker gereageerd door de partijen die er op het eerste gezicht het meest van langs krijgen.
‘Dat homoseksualiteit het onderwerp is van zo’n grote film is een bevestiging dat andersgeaardheid zo’n normaal onderdeel van de maatschappij is dat je er blijkbaar een satire aan kan wijden’ liet ProGay weten, de organisator van de GayPride. Ook Henk Krol van de Gay Krant reageerde laconiek: ‘Als Limburger moet je ook niet boos worden als iemand je zachte g nadoet’.
Iedereen vindt wel wat van Brüno, en dat is precies de bedoeling van het provocerende, wereldwijze publiciteitsoffensief. Zo kan het niemand ontgaan dat na de gangsta rapper Ali G en de Kazachse antisemiet Borat ook het derde typetje uit Sacha Baron Cohens Da Ali G Show zijn eigen speelfilm heeft: Brüno. De ‘grootste Oostenrijkse ster sinds Hitler’ heeft wel een make-over ondergaan; de geblondeerde hanenkam van de flamboyante modenicht maakte plaats voor een dito spuuglok.
Verder bleef veel bij het oude: gewapend met een camera probeert het ijdele, zelfingenomen leeghoofd Brüno gestoken in de meest extravagante outfits, zijn – echte (?) – gesprekspartners met krankzinnige, in steenkolenduits verpakte vragen te ontregelen en aldus de vreselijkste reacties te ontlokken. Het resultaat? Een mannequin orakelt hoe moeilijk het is om haar linker been voor haar rechter te zetten op de catwalk.
Plot was altijd al bijzaak, maar Brüno meandert wel erg breed uit. Over ouders die hun kroost exploiteren gaat het, en over het Israël-Palestina-conflict (op de aftiteling staat een ‘Middle East Consultant’). Over de fixatie op sterren, en de goede doelen waarmee diezelfde sterren zich menen te moeten profileren. En over mode natuurlijk, en homofobie.
Er valt opnieuw genoeg te lachen, voor wie niet vies is van politiekincorrecte grappen met dildo’s, pratende piemels, champagneflessen in gebleekte anussen en Hitler tenminste. Maar Brüno schiet tekort in zijn ambitie het publiek een spiegel voor te houden. Sterker: als Brüno tijdens een kooigevecht met zijn trouwe assistent Lutz begint te tongen, en de meute aangeschoten rednecks met stoelen begint te gooien, denk je onwillekeurig: gelijk hebben ze! Of moet dat je nu juist aan het denken zetten?
