De geëngageerde kunstenaars Barbara Broekman en Tinkebell exposeren samen in Vriend van Bavink. ‘We raakten er oververhit van dat er zoveel matcht.’
“Hoe het zo gekomen is?” Terwijl kunstenares Barbara Broekman nog naar de kunst op de muren van galerie Vriend van Bavink staat te kijken, steekt Tinkebell direct van wal. “Ik heb afgelopen zomer een stichting opgericht, die me werk uit handen moet gaan nemen, want ik kan het niet meer allemaal alleen; mijn werk wordt steeds duurder, groter en complexer.”
“In mijn bestuur zitten mensen die niet per se uit de kunstwereld komen. Die vroegen me wat ik de afgelopen twintig jaar precies heb gedaan. Omdat ik geen archief heb, ben ik begonnen alles te archiveren. Dat is een hele klus, want ik doe gemiddeld zes projecten per jaar. Toen ik bezig was, belde jullie hoofdredacteur dat mijn column ging stoppen. Ik moest iets positiefs doen om niet in een negatieve spiraal terecht te komen. Omdat de programmering van mijn eigen galerie Torch al vastligt voor de komende maanden, heb ik Vriend van Bavink gebeld of ik een tentoonstelling kon maken.”
Dat kon.
Toen Tinkebell (een pseudoniem van Katinka Simonse; Goes 1979) een paar dagen later ging praten, was Barbara Broekman (Amsterdam 1955) er ook. “Ik wilde hier altijd al eens iets doen; ze hebben een heel goede energie. Jaren geleden zei ik tegen Meier en Ruben: als jullie eens iets willen met een oude knar …” Het leek de galeriehouders Meier Boersma en Ruben Bunder een goed idee als beide dames samen zouden exposeren.
Broekman: “Ze had haar bril niet op. Ik dacht: is ze het nu of is ze het niet?”
Tinkebell: “Ik had nog nooit van jou gehoord.”
Maar het klikte direct (hoewel Tinkebell dat naar eigen zeggen nooit heeft met mensen); de kunstenaars gingen bij elkaar op atelierbezoek.
Broekman: “Ik vind haar werk bloedinteressant en ook heel goed. Zij gaat constant de confrontatie aan over belangrijke maatschappelijke thema’s. Ik behandel ook maatschappelijke thema’s, maar ik verzacht; bij mij word je verleid door schoonheid, terwijl zij juist verhardt.”
Tinkebell: “Ik ga soms ook heel voorzichtig te werk hoor.”
Broekman en Tinkebell staan beiden bekend om hun persoonlijke benadering en engagement; hun beider blik is gericht op de actualiteit. Broekman, afgestudeerd aan de Rietveld Academie, ontwikkelt monumentale werken gebaseerd op textiele patronen en technieken. Tinkebell toont in al haar projecten errors en blinde vlekken in de normen van onze samenleving; eerder dit jaar presenteerde ze de Kamerplanttours, een excursie langs belasting ontwijkende bedrijven op de Amsterdamse Zuidas.
In de expositie A smart girl is prepared (for her future) is werk van de twee kunstenaars naast en door elkaar gehangen, waardoor ze met elkaar in gesprek lijken te gaan: ze spiegelen elkaar, vullen elkaar aan, bekrachtigen elkaar of versterken elkaar juist door het contrast.
Het zijn treffende combinaties: Tinkebells levensgrote My Little Pony op rolschaatsen (2012) is gecombineerd met Broekmans wandkleed Goed en kwaad (2010), dat vol paarden zit. Broekmans wandkleed naar een krantenfoto van een meisje uit de ingestorte textielfabriek in Bangladesh hangt naast Tinkebells ingelijste botten van een aantal mensen die bij die ramp zijn omgekomen. Het metersgrote geknipte en geplakte dagboek van Broekman wordt gespiegeld door de ingelijste relikwieën van Tinkebell, met een serie ijkpunten uit haar leven.
Broekman: “We hebben heel associatief en intuïtief gekozen en raakten helemaal oververhit toen we zagen wat er allemaal matchte.”
Tinkebell: “Het hangt heel mooi; ik vind dat het elkaar écht versterkt. We gaan nu heel veel tentoonstellingen met elkaar maken, hè?”
Broekman: “Ja, we zijn heel verschillende mensen, maar het gaat allemaal heel vloeiend.”
Tinkebell: “Terwijl mensen mij altijd heel vervelend en moeilijk vinden. Dat klopt wel hoor, ik denk dat ik best wel moeilijk kan zijn.”
Broekman, lachend: “Ja, dat denk ik ook.”
Tinkebell & Barbara Broekman: A smart girl is prepared (for her future). Vriend van Bavink, Geldersekade 30, t/m 6/1.
