Dag 7: dinsdag 23 mei
“Have a nice day, bro!” Hij zei het echt, de donkere beveiliger die me dit festival al ontelbaar keer heeft gecontroleerd. Het is een ondankbare taak, want in Cannes heeft bijna iedereen haast. Ik probeer voor iedere afspraak een paar minuten extra ‘reistijd’ in te plannen en de beveiligers met vriendelijkheid tegemoet te treden, maar dat geldt hier niet voor iedereen. Vanochtend, toen ik aangedaan door het vreselijke nieuws uit Manchester achter aansloot in de rij, hoorde ik weer een journalist tekeer gaan, omdat hij zijn flesje water moest inleveren.
Dat is ook stom, maar het is hier al jaren het beleid, en de regels gelden voor iedereen – ik zag dat het hoofd van de persafdeling Christine Aimé ‘s ochtends ook gewoon door de detectiepoortjes moet. (Wel nieuw is dat er sinds gisteren ook geen koffie meer mee naar binnen mag in de persconferentieruimte. Niet uit angst voor terreur, maar omdat ze er genoeg van hebben om het tapijt te shampooën.)
Het festival – dat vandaag zijn zeventigste verjaardag vierde met een groepsfoto met honderd ‘leading figures’ uit de filmwereld, waaronder elf Gouden Palm-winnaars – liet na de aanslag een persbericht uitgaan, waarin medeleven werd betuigd met de slachtoffers (“This is yet another attack on culture, youth and joyfulness, on our freedom, generosity and tolerance, all things that the Festival and those who make it possible –the artists, professionals and spectators– hold dear.”). Ook werden alle festivalgangers uitgenodigd om uit solidariteit met de slachtoffers, hun familie en het Britse volk om drie uur een minuut stil te zijn.
Om drie uur stond mijn interview met Michael Haneke gepland in Hotel Majestic. Daar leek het communiqué niet te zijn doorgedrongen; het persbureau was in rep en roer want acteur Mathieu Kassovitz was in geen velden of wegen te bekennen waardoor zijn interviews al een half uur waren uitgelopen (wat vervolgens wordt opgelost door alle interviews tien minuten korter te maken).
Ik ben maar even een paar meter verderop gaan staan.
Het interview verliep overigens goed, terwijl ik er best wel tegenop had gezien, want Haneke kan soms heel streng zijn. Maar ondanks de matige ontvangst van Happy end was hij buitengewoon ontspannen en licht; hij ontweek de vragen nu eens niet en maakte zelfs wat grapjes. Te zijner tijd te lezen in Het Parool, lees die krant!
