Dag 3: vrijdag 19 mei
Vanochtend werd na een paar minuten de persvoorstelling van Okja stilgelegd; Bong Joon-ho’s door Netflix geproduceerde drama met Tilda Swinton, Jake Gyllenhaal en Paul Dano werd namelijk in de verkeerde aspect ratio vertoond – de beeldverhouding klopte niet. Menigeen dacht aan sabotage of een gerichte hack-actie, vanwege het breed gedragen, door Gouden Palm-juryvoorzitter verwoordde ongenoegen met betrekking tot Netflix, dat zijn films niet in de bioscoop wenst uit te brengen maar alleen online aanbiedt voor abonnees. Het bleek gewoon een foutje van de organisatie.
Dat soort fouten komt niet veel voor in Cannes; ik kan me alleen herinneren dat in 2006 de vertoning van Alejandro González Iñárittu’s Babel werd onderbroken, als ik met het goed herinner omdat de film was gebroken (lang geleden werden er films vertoond in Cannes).
Diezelfde Iñárittu presenteert deze editie de VR-installatie Carne y Arena; journalisten konden zich via een website inschrijven voor een 6 minuten durende preview.
Toen ik me vanochtend om 11 uur meldde bij een balie in de buurt van het festivalpaleis werd ik samen met een collega uit Mexico in een van de zwart-glimmende Renaults van de sponsor geposteerd, en naar een enorme loods buiten Cannes vervoerd – ongeveer een half uur rijden.
Daar moest een verklaring worden ondertekend dat de organisatie niet verantwoordelijk is mocht er iets met je gebeuren. “Voor het geval je doodgaat” verduidelijkte een van de dames achter de balie.
Via een stuk Mexicaanse muur werd ik vervolgens naar de ingang van de installatie geleid, waar ik mijn schoenen en sokken moest uittrekken. In de grote, half verduisterde hal met zand op de vloer kreeg ik vervolgens een zware rugzak omgehangen en een VR-bril en koptelefoon opgezet. En toen bevond ik me midden in de nacht tussen de Mexicanen, die de grens met de Verenigde Staten probeerden te passeren. In mijn rug voelde ik een gure wind. Boven me verscheen een helikopter, voor me doemden mannen van de grenspolitie op, die schreeuwen dat we op de grond moesten gaan liggen. Vrouwen werden afgevoerd, iemand die niet luisterde werd neergeschoten. En toen was het weer voorbij.
In een halletje werden filmpjes getoond waarin echte vluchtelingen vertelden over de reden van hun vertrek, de barre reis en de omstandigheden waaronder ze nu in de VS leven. Daarna stond ik weer bij de geïmproviseerde receptie, waar enorme hoeveelheden eten en drinken klaarstonden. Vervolgens werd ik een mijn eentje terug naar Cannes gereden, in een nóg grotere Renault met privéchauffeur. Voor de totaalervaring was het wellicht beter geweest als ze de deelnemers op blote voeten en zonder iets te eten en te drinken terug hadden laten lopen, maar het blijft natuurlijk Cannes.
Hoe dan ook, Carne y Arena is een bijzondere ervaring (en een heel klein beetje Efteling), die door het Holland Festival, het IFFR of Eye naar Nederland gehaald moet worden!
Interviews gedaan met Todd Haynes en Andrey Zvyagintsev (die memoreerde aan het gesprek dat we drie jaar geleden hadden bij Leviathan) en beide hoofdrolspelers van zijn film. ‘s Avonds nog naar The Square, een nieuwe moraliteit van Ruben Östlund, ditmaal gesitueerd in de malle wereld van de beeldende kunst: wel goed, maar niet zo goed als ik had gehoopt.
Ook dat is Cannes. Morgen nieuwe ronde, nieuwe kansen.
