Dag 2: donderdag 18 mei
Cannes is in een vesting veranderd. Een jaar geleden waren de veiligheidsmaatregelen al opgeschroefd, maar na de aanslagen in Nice, vorig jaar juli, en meer recent weer in Parijs nemen de autoriteiten geen enkel risico meer. En terecht. Tussen de peperdure jachten ligt opnieuw een schip van de Franse marine, op de Boulevard de la Croisette wordt gepatrouilleerd door zwaarbewapende agenten – je waant je zo’n soort film dat je niet zo een-twee-drie met Cannes associeert, met Bruce Willis, Arnold Schwarzenegger of Jean-Claude Van Damme. Auto’s zonder vergunning kunnen niet in de buurt van de rode loper komen, voor alle festivallocaties staan detectiepoortjes. Iedereen die naar binnen wil moet er doorheen – en wordt daarna nog een keer aan een onderzoek onderworpen door overijverige bewakers.
Met als gevolg dat er nog geen film op tijd is begonnen. We moeten er maar aan wennen, zei het hoofd van de persafdeling Christine Aimee vanochtend tegen me; het festival kan er ook niks aan veranderen, ze voeren alleen maar de zeer strikte opdrachten van de plaatselijke en regionale autoriteiten uit.
Het zorgt er wel voor dat je nog krapper in je tijd komt te zitten. En mijn schema luistert toch al zo nauw. Vandaag drie films gezien, naar twee persconferenties geweest, een interview gedaan en eindelijk weer een keer normaal gegeten.
De films: Wonderstruck van Todd Haynes is een mierzoet, met muziek dichtgesmeerd, prachtig gefilmd sprookje; een wonderlijke kruising tussen een volwassen kinderfilm en een ode aan de zwijgende film en de cinema van de jaren zeventig. Barbara van Mathieu Amalric – de openingsfilm van de tweede competitie Un certain regard – is een biopic over de Franse chansonnière Barbara (die wordt gespeeld door zangeres Jeanne Balibar; Amalric is zelf te zien als een regisseur die een film over haar maakt). En Jupiter’s Moon van de Hongaarse regisseur Kornel Mundrusczo is een gewaagde, zeg maar gerust krankzinnige kruising tussen een politiek pamflet, een actiefilm en bovennatuurlijke sciencefiction.
De persconferenties waren van Todd Haynes cum suis en Andrei Zvyagintsev (waarover vandaag meer in Het Parool), het groepsinterview met Arnaud Desplechin, die het geloof ik net zo’n leuk gesprek vond als ik – echt een waardevolle aanvulling op de film.
Tijdens het eten (steak tartare) nog even contact met het thuisfront gehad. Mijn 16-jarige dochter vroeg me of ik Bella Haddid al had gespot. Die had ik toevallig net in de Gala zien staan, dus ik stuurde haar een foto van die foto. ‘Ze loopt net voorbij’, schreef ik erbij. ‘Ha ha ha. Dat was gisteravond. Ik hou alles bij’ was haar adremme respons.
