Cannes-woensdagblog
Ik kreeg op de openingsdag een enquête gemaild van de Fipresci, de club van internationale filmcritici, die een soort zwartboek willen aanleggen vanwege het nieuwe persbeleid. ‘Were you able to make the interviews needed?’, luidt een van de vragen. Nee, dat gaat me vast niet lukken. Deels vanwege het feit dat er maar 24 uur in een dag zit, deels omdat er voor sommige interviews nu eenmaal enorme bedragen moeten worden neergeteld door distributeurs om journalisten uit hun territorium te laten aanschuiven.
Afijn, niks nieuws wat dat betreft.
Heb ook gewoon weer een pas met stip, wat betekent dat ik overal vrij makkelijk binnen kom. En een eigen postvakje. Daar lag bij aanvang een A5’je in met alle veiligheidsmaatregelen. Scherpe voorwerpen zoals messen en scharen mogen niet naar binnen in het Palais de Festivals, flessen groter dan een halve liter evenmin. Grote koffers? Ook verboden, met het oog op terrorisme.
Er lag ook een flyertje met voorbeelden van goed en slecht gedrag: Ne gâchons pas la fête, stop harcèlement! Le harcèlement est puni part la loi. Ofwel: Laat het feest niet bederven, stop intimidatie! Intimidatie is bij wet verboden (3 jaar gevangenis en 45.000 euro boete). Op de flyer staat het nummer dat gebeld kan worden als je desondanks het slachtoffer wordt of getuige bent van seksuele intimidatie: 0492998009. Ik ben heel nieuwsgierig naar de persoon aan de andere kant van de lijn, maar ik durf niet te bellen.
Verder zijn de postvakjes opvallend leeg. Vroeger – ja ik word oud – pakten sales agents en producenten uit met de fraaiste persmappen, tegenwoordig staan ze in digitale vorm op de site van het festival. De meeste uitnodigingen komen ook met de mail: ik kan onder meer naar de beach party voor de Star Wars-spin off Solo, naar een ‘Muay Thai boxing’-demonstratie door twee vrouwelijke wereldkampioenen (‘No RSVP needed. Wine and Thai snacks served’), ‘Tiffany’s Red Carpet Week Fashion Show’ in het Carlton Hotel en een ‘five star event on a private super yacht in the old port of Cannes’ – geen idee waarvoor precies.
Ik ontving ook een uitnodiging voor de officiële welkomstborrel van het festival, in aanwezigheid van Thierry Frémaux cum suis). Daar ben ik woensdagavond, tussen twee films door, wel even wezen kijken.
De dag begonnen met Dead Souls van de Chinese regisseur Wang Bing, over de campagne van de Communistische Partij tegen vermeende rechtse elementen, die in 1957 werden ondergebracht in heropvoedingskampen, waar een groot aantal verhongerde. De film duurt acht uur en 16 minuten (“Na 3 uur is er een korte plaspauze”, zei Thierry Fremaux voor aanvang). Zoveel tijd had ik niet, na 2 uur moest ik ervandoor.
Frémaux had een voorbeeld moeten nemen aan Eye, waar hij eind februari even was voor de vertoning van zijn documentaire over de filmpioniers Lumière. Op de Eye Art & Film-tentoonstelling worden Wang Bings films t/m 27 mei nog vertoond op meerdere schermen naast elkaar; waardoor zijn 14 (!) uur durende meesterwerk Crude Oil in 3,5 uur kan worden geconsumeerd…
