Cannes, Mercredi 20 mai 2015
Een dikke week Cannes doet wat met een mens. Ik kan er bijvoorbeeld steeds slechter tegen als mensen in een ander tempo bewegen dan ik, ik word steeds gestoorder van de lolbroeken die ‘Raoul’ brullen als de logos van de productiehuizen en omroepen aan het begin van een film in Grand Théatre Lumière door het beeld schuiven, van journalisten die nog even hun gesprek afmaken terwijl de film al lang en breed begonnen is, van journalisten die langer op een film zitten te wachten dan dat ze ernaar kijken, en van journalisten die tegen het einde van de film alvast de rij verlaten en in het gangpad gaan staan.
Het zijn overigens niet alleen journalisten die zich misdragen: de Franse regisseuse en actrice Valerie Donzelli zat tijdens de vertaling van de vragen en haar antwoorden doorlopend haar mail te checken en nam tijdens een vraag gewoon haar telefoon op – het telefoongesprek duurde 2.54 minuten. Als ze wel normaal antwoord gaf, was het overigens behoorlijk interessant, dat dan weer wel.
De dag overigens begonnen met Youth van Paolo Sorrentino, een wonderschone evocatie over oude mensen en de dingen die voorbij gaan, met prachtige rollen van Michael Caine en Harvey Keitel. Caine is een geheide kandidaat voor de prijs voor de beste acteur, maar ik vond Paul Dano ook erg goed, net als de kogelronde lookalike van Diego Armando Maradona. De muziek is ook weer fijn; ik krijg de hele dag het prachtige just (after song of songs) van het Trio Medieval niet uit mijn hoofd, dat ook gebruikt werd in de trailer.
Op de aansluitende persconferentie stal Caine overigens ook de show, met geweldige anekdotes over Koningin Elizabeth, dirigeren en ouderdom. En toen de rest van de cast allang en breed vertrokken was, bleef hij nog rustig handtekeningen uitdelen, tot iedereen was voorzien.
Door Youth moest ik de ‘Disney – Pixar Roll Out’ in het Carlton Hotel missen, waarop John Lasseter clips van een aantal aankomende Pixar-Disney-producties toonde en toelichtte. Een mens kan niet alles hebben. Nog wel even mijn uitnodiging voor de traditionele lunch bij de burgemeester opgehaald en een interview gedaan met Joachim Trier over Louder Than Bombs, typisch zo’n film van het slimste jongetje van de klas, dat net iets minder slim is dan hij zelf denkt. Wel een prettig gesprek overigens, de interviews zijn sowieso goed dit jaar: meer dan genoeg tijd, kleine groepen en weinig debiele vragen en onbegrijpelijke uiteenzettingen.
Aan het einde van de middag nog even in de zon gezeten, ’s avonds naar The Assassin van de Taiwanese meester Hou (ik heb deze editie geleerd dat je ‘Hoe’ zegt, ik zei altijd ‘Hou’) Hsiao Hsien: een film die enige voorbereiding behoeft en eigenlijk na wat meer slaap genoten moet worden dan ik de afgelopen nachten heb gehad. Maar het was toch mooi, heel mooi zelfs. Aansluitend naar Peace To Us In Our Dreams van Sharunas Bartas, (ook) zo’n film die om ondoorgrondelijke redenen in de Quinzaine is terechtgekomen en niet in de officiële selectie.
Daarna lang getwijfeld of ik nog naar de nachtvoorstelling van Gaspar Noé’s Love zou gaan. Ben best benieuwd naar zijn 3D-porno, maar de film begon om kwart over 12 en duurt ruim 2 uur, wat zou betekenen dat ik niet voor half 3 in mijn hotel zou zijn. En dan nog moest tikken. Dan morgen maar; 3D-porno kan ook best om 11 uur ’s ochtends… Op weg naar huis liep ik Eddy Terstall nog tegen het lijf. Hij was naar Cannes gekomen om zijn sales agent bij te staan, maar dat ging allemaal zo goed dat ze hem helemaal niet nodig hadden, vertelde Eddy…
ps: ook nog cijfers, ballen en sterretjes gegeven. Dat is een dagtaak, vooral het stemmen voor Todaslacriticas is erg omslachtig. En het grit met de scores ziet er ook niet uit…
