Cannes jour 1, mercredi 15 mai
Voordat journalisten een film zien in Cannes dienen ze eerst langs te gaan bij een stuk of tien persbureaus om interviews met de aanwezige regisseurs en sterren te bevestigen of te regelen. Dat valt nog niet mee. Eerst moet je maar een genomineerd zien te worden door de Nederlandse distributeur. Die melden dan vaak dat ze zich rot zijn geschrokken zijn van de prijzen die betaal moeten worden om een journalist aan te laten schuiven bij een groepsgesprek. “De kans is nu klein, maar dat je geïnteresseerd bent, nemen we mee” betekent in de praktijk “kansloos”. Tenzij je goed bent met de persbureaus.
Enfin. Het bevestigen van de eerste afspraken verliep redelijk soepeltjes. Behalve dan dat ik had bedacht om mijn complete schema deze editie maar eens in iCal te zetten. Na vier interviews was ik de draad volledig kwijt. En bleek dat ik door mijn interview met Mike Leigh de competitiefilm van Nuri Bilge Ceylan moest missen (waarvoor nog geen interviews mogelijk zijn, omdat die nog geen Nederlandse distributeur heeft, tenzij… etc.). Dus direct terug naar het persbureau, Leigh afgezegd en dan maar een afspraak gemaakt met hoofdrolspeler Timothy Spall.
En dat dan een paar uur achter elkaar; uiteindelijk heb ik afspraken vastgelegd met onder anderen Bertand Bonello, Mads Nikkelsen, Tommy Lee Jones, Hilary Swank, Frederick Wiseman, Mia Wasokowski, Pascale Ferran, Ryan Gosling, Zhang Yimou en Xavier Dolan – om er maar een paar te noemen.
Om 10 uur ’s ochtends – alle andere dagen begint de eerste film al om half 9) stond de openingsfilms op het programma: Grace of Monaco van Olivier Dahan, die eerder La vie en rose regisseerde, een biopic over de Franse chansonnière Edith Piaf. Grace of Monaco schets een bewogen episode uit het huwelijk van Rainier van Monaco en Hollywood-actrice Grace Kelly. “Dit is een fictief verhaal geïnspireerd op echte mensen” staat er aan het begin van de film. Toch zijn de kinderen van Rainier en Grace – Prins Albert II en zijn zussen Caroline en Stephanie – boos, omdat het leven van Grace volgens hen “onnodig geglamouriseerd is, de film talrijke belangrijke historische onjuistheden bevat, en sommige delen zelfs pure fictie zijn. Festivaldirecteur Thierry Frémaux sprak van ‘de ideale openingsfilm’, maar dat zegt-ie ieder jaar…
Bij de aansluitende persconferentie was het weer een gedrang van jewelste. En werden er weer talrijke impertinente dan wel puur hypothetische vragen gesteld. Zoals welke prijs Kidman aan Grace of Monaco zou geven als ze in de jury zat (de film dingt niet mee naar de prijzen; Kidman zat vorig jaar in de jury). De actrice rolde even theatraal met haar ogen. “Oh, come on…”, zei ze vervolgens. “De Palme d’Or natuurlijk!”
Op de vraag wat ze zelf zou doen als ze tussen haar werk en de liefde moest kiezen, antwoordde Kidman dat ze gelukkig nog niet voor de keuze was gesteld. “Maar als het wel gebeurt, kies ik zonder twijfel voor de liefde. Ik vind het fantastisch om te acteren, maar niks is belangrijker dan liefde. Ik heb wel eens zonder gezeten. Ik weet hoe het voelt, en dat is heel erg. Toen ik de Oscar won, ging ik naar huis waar niemand op mij zat te wachten die mij lief had. Dat was de meest intense, eenzame periode in mijn leven. Het is heel vreemd: mijn grootste artistieke hoogtepunten vielen samen met mijn grootste privé-dieptepunten. En dat gold ook omgekeerd. Ik hoop dat ik nog eens allebei tegelijk mag meemaken.”
’s Avonds werd de eerste competitiefilm vertoond: Timbuktu van de Mauretaanse regisseur Abderrahmane Sissako (tijdens de persconferentie voorafgaand aan het festival had directeur Frémaux het over de ‘Afrikaanse film’. Om zichzelf razendsnel te verbeteren. “We hebben het ook niet over een Europese film als we het over een film van Ken Loach of Mike Leigh hebben”). Het is een behoorlijk indrukwekkend drama over een herder die per ongeluk een visser doodschiet, nadat die zijn favoriete kalf heeft omgebracht. De herder belandt vervolgens in een Kafkaëske situatie, waarin de zwaar bewapende moslimfundamentalisten die het voor het zeggen hebben alle regels buigen zoals zij dat willen.
Timbuktu is razend actueel, nooit topzwaar, zelfs met een beetje humor en schitterend gefotografeerd. En toch heeft de film nog geen Nederlandse distributeur…
