Cannes, Mardi 19 May 2015
Een postvakje is essentieel in Cannes, maar het nut wordt minder. Je mag ‘m niet gebruiken als opslag, achtergelaten etenswaren en flesjes water verdwijnen spoorloos, en het papierwerk dat er dagelijks in wordt gestopt is ook niet allemaal even relevant. De gedetailleerde gebruiksinstructies spannen de kroon; die heb je natuurlijk niet meer nodig als je er eenmaal in bent geslaagd het vakje te openen. Ook de A4-tjes met de cast en crew van de te vertonen films zijn wat mij betreft volslagen zinloos en een enorme verspilling van papier.
De persmappen zijn nog altijd handig, hoewel er niet meer zoveel werk van wordt gemaakt als vroeger. Jaren geleden vond je nog weleens schitterend vormgegeven, peperdure werkjes in je postvakje, tegenwoordig moet je het veelal doen met wat A4-tjes met een nietje erdoor. Een positieve uitzondering deze editie is de persmap van Cemetery of Splendour, met een prachtig omslag, mooie foto’s en verhalen die echt iets toevoegen.
In mijn digitale mailbox vind ik trouwens ook veel onzin. Neem dit bericht: “Hi there, We wanted to get in touch briefly regarding a unique and ambitious Jordanian fashion designer we’re looking after here in Cannes, and we’d love to introduce you to her so she can show you her collection.” Tsja.
’s Ochtends naar Sicario, een recht-toe-recht-aan drugskartel-thriller, gesitueerd op de grens van Amerika en Mexico, waarin de goeden nauwelijks van de slechten zijn te onderscheiden.
Aansluitend had ik mijn interview met Apichatpong Weerasthekul. Lang en goed gesprek, waarin hij onder meer vertelde waarom hij zijn Gouden Palm heeft weggegeven. Ook ging hij in op zijn jarenlange samenwerking met producent (en voormalig IFFR-directeur) Simon Field. Die geeft hem vooral veel vrijheid, vertelde Apichatpong, de enige restrictie is dat zijn films niet langer mogen duren dan 130 minuten.
Toen ik klaar was, zag ik Saul fia-regisseur Laszlo Nemes, die in een hoek van de lawaaiige strandtent uiterst professioneel werd gefotografeerd. Toen ik in zijn richting liep, stak hij zijn vinger op als teken van herkenning. Hij was vergeten me de links van zijn eerdere films te sturen, zei hij, maar hij ging het zo snel mogelijk doen. We wachten af.
Een geschikte lunchplek gevonden: Le Crillon. Vlakbij het festivalpaleis, redelijke, betaalbaar plats du jour, goeie huiswijn – één glaasje wijn mag. ’s Middags gelukkig toch nog een deel kunnen zien van Miguel Gomes’ imposante, maatschappijkritische 1001 Nacht-verfilming Arabian Nights; kan niet wachten om alle drie de delen achter elkaar te zien.
‘s Avonds niet naar de borrel van distributeur Cinéart, niet gaan eten met mijn Nederlandse collega’s en ook niet naar het Songfestival gekeken. Gelukkig maar, anders had ik Mountain May Depart gemist, een ambitieus, ontroerend drieluik waarmee Jia Zhangke zich andermaal onderscheidt als chroniqueur van het contemporaine China.De film begon een keer opnieuw en halverwege ging er nog een keer iets mis met de digitale projectie. Toen ik lang geleden nog naar Venetië ging, was dat schering en inslag, maar in Cannes kan ik me maar één soortgelijk incident herinneren: in 2006 brak de film (dat kon toen nog) tijdens de persvoorstelling van Alejandro González Iñárritu’s Babel.
Na Mountain May Depart eindelijk een keer rustig gegeten, met IFFR-programmeur en vriend Gerwin Tamsma. Hoewel, rustig. Tijd voor een toetje had ik dan weer niet, ik moest nog een paar stukken afmaken…
