Cannes, Lundi 18 mai 2015
“Toch een beetje gevoel alsof we er zelf zijn, dankzij jouw blog…;-)”, schreef Yan Ting Yuen op mijn Facebook-pagina. Daar doen we het voor! Ik moet nog steeds twee interviews uitwerken die ik al in Amsterdam heb afgenomen, een recensie schrijven over de meesterlijke documentaire Citizenfour, die vanaf donderdag in de Nederlandse filmhuizen te zien is, drie nieuwsbrieven vormgeven, en iedere dag een stuk schrijven voor Het Parool, dus ik heb er eigenlijk helemaal geen tijd voor. Maar het is zo leuk om te doen! En het is zo leuk dat het wordt gelezen (ook fijn dat er op fouten en tikfouten wordt gewezen. Ja, ik weet dat Denis Villeneuve geen Mexicaan is. Ik slaap te kort. Wat me op de been houdt, is dat ik geen druppel drink. Heel sociaal is het niet, maar het helpt…)
Enfin.
Vanochtend naar Pete Docter’s Inside Out, een Pixar-animatiefilm die zich voor het grootste deel afspeelt in het brein van een jong meisje. Aansluitend naar de persconferentie, die vooral leuk was door producent John Lasseter. Om onbegrijpelijke redenen was er ook plaats ingeruimd voor de Franse stemacteurs, en ze kregen nog vragen ook. Daarna naar het minstens zo fantasierijke Cemetery of Splendour van de Thaise kunstenaar/regisseur Apichatpong Weerasethakul, een curieuze combinatie van een spookfilm en een politieke allegorie. Na afloop was er een lang applaus, ook voor de Britse producent (en oud IFFR-directeur) Simon Field.
’s Middags interviews gedaan. Eerst met Todd Haynes. Althans, dat dacht ik. Maar het PR-bureau had een fout gemaakt, waardoor ik drie kwartier zou moeten wachten. Die tijd had ik niet, zei ik naar waarheid. Dus werd ik in een groep met Cate Blanchett geplaatst. Ik geloof dat ik zelf liever met Haynes had gesproken, dat interview had ik ook voorbereid, maar ik denk dat ze bij Het Parool wel blij zijn met Blanchett.
Tijdens het vraaggesprek nestelde een collega die net Rooney Mara had gesproken zich zo onopvallend mogelijk in de buurt, en schoof hij zijn opnameapparaatje in onze richting – zo kan het natuurlijk ook…
Het tweede interview was met Jaco van Dormael. Althans dat dacht ik, maar naast hem zat actrice Yolande Moreau, die de slonzige, dommige vrouw van God speelt in Le Tout Nouveau Testament. (God bestaat. Hij woont in Brussel.) Ik had geen enkele vraag voor haar, ook niet uit beleefdheid. Toch vertaalde de tolk alle vragen aan en antwoorden van Van Dormael uit het Engels in het Frans voor haar. Had zij er ook nog wat aan…
’s Avonds naar Marguerite & Julien van de Franse actrice en regisseuse Valérie Donzelli, een curieuze combinatie van een kinderfilm en een incestdrama. Daarna nog even wezen kijken op het Inside Out-feest. Vodka, lekkere hapjes, René Mioch, die even op en neer naar Nederland was gevlogen omdat hij opa is geworden – gefeliciteerd! –, maar ik ben om een uur of half 11 toch maar naar mijn hotel gegaan. Stukken schrijven, bloggen, cijfers en sterren geven…
