jpekker

Cannes kan niet zonder reuring

exp4

Zondagochtend vond er een invasie plaats in Cannes. De sterren uit de actiefilm The Expendables 3 namen de Croisette stormenderwijs, bovenop twee pantservoertuigen. Een complete chaos was het resultaat; er was een uur lang geen doorkomen aan op de Croisette, de belangrijkste verkeersader. Fotografen en cameramensen gingen uit hun dak (“SYL-VES-TER, GIVE US A LOOK!!! Antonio!! Here!!!!), politieagenten en nóg breder geschouderde, speciaal ingevlogen veiligheidsmannen met zonnebrillen en oortjes renden nerveus heen en weer. De dames van het pr-bureau deden vergeefs pogingen het spektakel nog enigszins in goede banen te leiden.

De door politiemotoren geëscorteerde pantservoertuigen hielden halt voor het Carlton Hotel, dat tijdens het festival is behangen met zestien metershoge banieren van de cast van The Expendables 3: van Arnold Schwarzenegger, Sylvester Stallone, Mel Gibson en Harrison Ford tot Jason Statham, Wesley Snipes, Dolph Lundgren en Antonio Banderas. Voor het hotel stak über-ster Schwarzenegger een sigaar op zo groot als een bazooka, de anderen deden een dansje, en alles werd geregistreerd door honderden professionele cameraploegen en een veelvoud aan filmfans en dagjesmensen met iPhones en camera’s – wat weer door een aantal van de sterren werd gefilmd.

persco

Ook de aansluitende persconferentie was een dolle boel. Op de vraag welke voorzorgsmaatregelen ze treffen nu ze allemaal een dagje ouder worden, antwoordde Stallone dat daar helemaal geen budget voor is. “Iedereen krijgt klappen. Dat hoort er nu eenmaal bij als je je stunts zelf doet.” Verder deelden de krasse knarren vooral complimentjes aan elkaar uit; tot slot was er een groeps-hug.

Opnieuw ratelden de fototoestellen, opnieuw stond alles binnen een mum van tijd online. Missie geslaagd.

Bn76kLWIcAEu2PI

Weer wat later, toen het werk gedaan was, werd het ook nog even serieus. Op de rode loper van de wereldpremière van Tommy Lee Jones’ western The Homesman droegen de mannen – de vrijetijdskleding was verruild voor smokings – bordjes met ‘Bring Back Our Girls’, om steun te verlenen aan de wereldwijde campagne voor de door Boko Haram ontvoerde schoolmeisjes.

reclame2 reclame

Terwijl in de donkere zalen kleine, kwetsbare kunstzinnige hoogstandjes worden vertoond, zoals de drie uur en een kwartier durende Turkse praatfilm Winter Sleep Nuri Bilge Ceylan of het ontroerende pleidooi voor begrip Timbuktu van de Frans-Mauretaanse regisseur Abderrahmane Sissako, gaat het er op de filmmarkt van Cannes een stuk minder fijnzinnig aan toe. Iedereen schreeuwt om aandacht. Met posters, folders en acties, met optredens (Spandau Ballet gaf een akoestisch concert om de aandacht te vestigen op een documentaire over de band) en performances.

reclame2

De makers van Welcome to New York worstelden met hun presentatie. Voorafgaand aan het festival werd verwacht dat de film over de val van IMF-directeur en potentieel presidentskandidaat Domique Strauss-Kahn een plek in de officiële selectie zou krijgen – het festival houdt wel van een beetje reuring.

Niet veel later werd bekendgemaakt dat de film niet in de reguliere bioscopen wordt uitgebracht, maar online. Tegelijk met de lancering op sites als TF1 en iTunes was er een vertoning in Cannes. Maar géén officiële en niet in een van de vele bioscoopzalen, maar in een strandtent, voor slechts 200 journalisten. Heel comfortabel was dat niet: de strandstoelen zaten slecht, de projectie was beroerd, en de pompende beats van het filmfeest dat tegelijkertijd met de vertoning begon, overstemde de geluidsband.

inloop

Welcome to New York (ondertitel: ‘Do you know who I am?’) begint met de mededeling dat de film slechts is geïnspireerd op ware gebeurtenissen; vervolgens krijgt DSK hoog bezoek in zijn kantoor, en biedt zijn persoonlijke assistente de goede man een blowjob aan. Als die het aanbod beleefd afslaat, ontfermt ze zich maar over DSK zelf. Die lust er wel pap van.

Als DSK niet veel later is ingecheckt in een hotel in New York – hij heet overigens Devereaux, niet DSK – wordt hij opgewacht door drie blonde, rondborstige call girls, die hij een voor een uitwoont. De eerste met zijn jas nog aan. Direct daarna stappen er twee Oostblok-hoeren zijn kamer binnen en begint een nieuw bacchanaal. Bij het krieken van de dag valt Devereaux in slaap. En juist dan komt het niet al te mooie, gezette, donkere kamermeisje binnenlopen.

WTNY

Wat volgt is een kruising tussen een rechtbankdrama en scenes uit een huwelijk, met een verschrikkelijke Jacqueline Bisset als DSK’s echtgenote Anne Sinclair. DSK/ Devereaux wordt door Gérard Depardieu neergezet als een oerdomme idioot, die er ook niks aan kan doen dat hij is hoe hij is. Een man heeft nu eenmaal zijn behoeften.

Op de aansluitende persconferentie sprak regisseur Abel Ferrara (zonnebril, lurkend uit een grote fles, ja wat eigenlijk?) van een Shakespeariaans drama. Depardieu zei zijn personage te verachten maar merkte daarbij op dat er in ons allen een monster schuilt, Bisset hield een minuten durende, onnavolgbare verhandeling over haar rol en de liefde tussen Sinclair en Strauss-Kahn. De producent meldde dat hij geen reactie van DSK had ontvangen (“waarschijnlijk heeft hij de film vanavond online gekeken voor 7 euro”) en dat hij niet bang is voor rechtszaken: iedere scène is met advocaten doorgenomen.

Depardieu suggereerde nog dat directeur Thierry Frémaux de film wel in het festival had willen vertonen, maar dat er door het festivalbestuur druk op hem is uitgeoefend dat niet te doen. Daarna was het feest. Niet alleen de drank was gratis, ook werden er witte WTNY-hotelkamerjassen uitgedeeld en Dirty Sex Kits: een goodiebag met een maskertje, handboeien en een zweepje.

Ook een prul kan de tongen los maken in Cannes.