Cannes jour 9, jeudi 22 mai
Welke dag is het? Zijn er vandaag verkiezingen?! Zondag toch; daarom is de Gouden Palm-uitreiking toch een dag vervroegd?
In Cannes raak je de greep op de werkelijkheid langzaam maar zeker kwijt. Je kunt alleen maar proberen vast te houden aan je schema – als een drenkeling aan een stuk wrakhout.
Gelukkig is het einde komt in zicht. De deals zijn gesloten, de markt wordt opgebroken. Variety verscheen woensdag al niet meer, The Hollywood Reporter en Screen International zijn er vandaag mee opgehouden.
Je mist meer dan je ziet, dat moet opnieuw de conclusie zijn, ondanks dagen met vier, maximaal vijf uur slaap.
Ik had P’tit QuinQuin best willen zien, Bruno Dumonts persiflage op een politiefilm, net als de documentaires Caricaturistes – Fantassins de la démocratie van Stéphanie Valloatto, Les gens du Monde van de Yves Jeuland, en Steve James’ Life Itself, over filmcriticus Roger Ebert. Ik had de gerestaureerde versie van Paris, Texas graag weer eens bekeken (was Nastassia Kinski er eigenlijk ook?) en dolgraag Sergej Paradzjanovs De kleur van granaatappels. Ik had ook best naar het strand gewild voor de vertoning van John Waters’ Polyester (met ‘Odorama-kaart’), maar het regende. En ik zou graag naar Frédéric Auburtins United Passion zijn gegaan, die op zondag als ik weer thuis ben in de Cinema de la Plage wordt vertoond in aanwezigheid van Gérard Depardieu en FIFA-president Sepp Blatter.
En ik had ook graag genoten van het ‘déjeuner provençal’ bij burgemeester David Lisnard van Cannes, maar het feest werd geannuleerd omdat het heel hard regende – het was de enige keer dat het heel hard regende tijdens het festival. Wat zal er zijn gebeurd met al dat heerlijke eten?
Vond vandaag wel een gaatje voor de omnibusfilm Les ponts de Sarajevo, gemaakt vanwege het feit dat honderd jaar geleden de Eerste Wereldoorlog uitbrak. Dertien filmpjes; negen keer niks, natuurlijk, twee keer zozo (Ursula Meier en Teresa Villaverde), maar de bijdragen van Segrei Loznitsa, Jean-Luc Godard, en vooral de Roemeen Cristi Puiu waren zeer de moeite waard.
Ook erg genoten van Leviathan van de Rus Andrey Zvyagintsev, al was het maar vanwege dat ene shot waarin een jonge, doodongelukkige vrouw uitkijkt over zee en er plots een walvis opduikt. Op een bepaalde manier ook wel genoten van mijn groepsgesprek met Naomi Kawase, die ondertussen werd gemasseerd en haar twee tolken volgens mij om en om de opdracht gaf een antwoord te herhalen dat ze vandaag al wel eens eerder had gegeven. Ik zal de opname eens laten beluisteren door iemand die Japans spreekt…
