Cannes jour 4, samedi 17 mai
Toen ik in de apotheek was voor een flesje zonnebrandcrème, ontwaarde ik regisseur Abel Ferrara voor me. Hij kocht tabletten tegen maagzuur. Nadat hij het wisselgeld had weggestopt nam hij direct zijn eerste pillen. Zonder water.
Het herinnerde me eraan dat ik mijn kaarten voor Welcome to New York nog moest ophalen bij het persbureau.
Dat was nogal een toestand. Toen ik de Nederlandse distributeur voor het festival naar de film vroeg, kreeg ik als antwoord dat zij de film helemaal niet hadden. In een tweede mail stond dat ze hadden ontdekt dat ze de rechten wel hadden, maar dat ze niet van plan waren hem in de Nederlandse bioscopen uit te brengen.
Toen ik vertelde dat ik hem toch graag wilde zien, en eventueel ook met Ferrara wilde spreken – hij mag na Bad Lieutenant dan geen geslaagde film meer gemaakt hebben, het is wel een spraakmakend onderwerp – kon dat.
Toen ik in Cannes mijn nominatie wilde verzilveren, was het nog steeds onduidelijk waar en wanneer de film zou worden vertoond. En voor de persconferentie was een kaart nodig, en daarbij mocht maar één journalist per land aanwezig zijn. En geen enkele uit Nederland…
Weer later bleek alles toch weer anders: de film maakte geen deel uit van de officiële selectie, maar werd voor een stuk of tweehonderd journalisten vertoond in een strandtent, waar de dialogen werden overstemd door de dreunende beat van het feest ernaast (dat, naar later bleek, bij de film hoorde).
De film was beroerd; een goedkope, op een ware gebeurtenis gebaseerde dinsdagavondfilm. De aansluitende persconferentie was een lachwekkende aangelegenheid, maar het feest was goed. Helaas heb ik geen witte WTNY-hotelkamerjas op de kop weten te tikken, wel een goodiebag met zweep, handboeien en maskertje.
Je zou het bijna vergeten, maar er waren ook nog films te zien: Saint Laurent van Bertrand Bonello is vooral saai, toch wel het laatste wat je van de Franse bête noire zou verwachten (interviews afgezegd). Relatos salvajos is een tamelijk hysterische aaneenschakeling van slechte moppen. Goed geproduceerd, dat wel, maar misplaatst in de Gouden Palm-competitie. En National Gallery is een fantastisch kunstcollege van Frederick Wiseman, waarin onder meer twee schilderijen van de Britse landschapsschilder Turner worden belicht die een belangrijke rol spelen in Mike Leighs Mr. Turner.
Het Welcome to New York-evenement maakte dat ik maar eventjes bij het traditionele etentje van distributeur eOne zijn. Jammer, het was nog leuker dan de groepsfoto al doet vermoeden!
