jpekker

Cannes Dag 9 en 10: donderdag 23 en vrijdag 24 mei

Eerder deze week zag ik mijn interview met Jia Zhange de mist in gaan, omdat de persattaché vergeten was om door te geven dat de locatie was veranderd; daar sta je dan. Vandaag kon Jia hem alsnog spreken: 25 minuten, helemaal alleen. Van tevoren kwam Richard Lorman van het persagentschap naar me toe. Hij herinnerde zich nog een eerder interview, jaren geleden in Toronto over Still Life. Dat was ik ook nog niet vergeten; het vond plaats in een passage van een uitgestorven winkelcentrum, op een zondagochtend.

Daarna snel door naar het gesprek met de Mexicaan Diego Quemada-Diez (La Jaula de Oro). Toen ik arriveerde vroeg een pr-meisje of ik er bezwaar tegen had als er iemand zou aanschuiven bij mijn 1op1 (ja!); even later kwam ze vragen of tien minuten genoeg was (nee!). Het interview begon overigens een half uur te laat. Dat was de schuld van de journalisten, werd ons fijntjes ingepeperd, want die stopten nooit als er ‘laatste vraag’ werd gezegd.

In Cannes moet je af en toe even van je afbijten. Ik had direct na de persscreening van La vie d’Adèle een interview geregeld met de formidabele Adèle Exarchopoulos. Vandaag werd ik gebeld dat het allemaal toch niet ging lukken. Ik heb wat mails gestuurd, de Nederlandse distributeur ingeschakeld, maar het leek niet te helpen. Dus nog maar een keertje langs het kantoor van het pr-bureau, en verteld dat ik op basis van alleen een interview met Léa Seydoux geen stuk kon schrijven. Beetje kletsen, beetje masseren en het was alsnog geregeld. Het was de moeite waard. De dodelijk vermoeide Seydoux heeft 25 minuten antwoorden gefluisterd van maximaal vier woorden (“Dat weet ik niet”), Exarchopoulos daarentegen was een half uur net zo recht voor zijn raap als in de film. T.z.t. in Het Parool.

Geluncht met Matthew Sanders, een van de aardigste en meest correcte pr-medewerkers die er in Cannes rondlopen. Daarna ook nog met James Gray gesproken. Omdat ik naar een interview met Paolo Sorrentino moest, kon ik vóór het interview maar een uurtje zien van The Immigrant, en daar was ik niet zo heel erg van onder de indruk. Het interview toch maar gedaan, en dat was erg goed. De volgende ochtend The Immigrant nog een keer gaan bekijken: ik vind het nog steeds geen meesterwerk, maar hij is ook weer niet zo erg als ik dacht.

Ik heb sowieso geen hele slechte films gezien. Het leek er even op dat ik ook niet al te veel hele goeie films had gezien, maar als ik alles bij elkaar optel, kom ik toch wel weer tot een mooi lijstje.

Aan het einde van de middag naar het strand geweest, voor het eerst deze editie, op de eerste echt mooie dag. ’s Avonds was ik te laat voor 3X3D, een gesamtkunstwerk in 3D van Jean-Luc Godard, Peter Greenaway (nog een Nederlander in Cannes!), Edgar Pêra. Michael Kohlhaas laten schieten. Het is wel mooi geweest.