Cannes dag 7: dinsdag 18 mei
Vandaag heb ik voor het eerst gezien dat een van de vele mensen die in de buurt van het Palais om tickets leuren er ook daadwerkelijk één kreeg. Volgens mij niet voor de zo vurig gewenste rode loper-première, maar hij leek toch blij. Dus daarom staan ze er met zo velen; het werkt soms toch! Mooi!
in de rij voor de documentaire Autobiografia lui Nicolae Ceausescu (‘de autobiografie van Nicolae Ceausescu’) van de Roemeen Andrei Ujica (Out of the Present, 1995) stond ik voor de sterverslaggevers van The Hollywood Reporter (Peter Brunette) en Variety (Jay Weissberg). Ze klaagden wat af. Dat het festival halverwege wel een eeuwigheid leek te duren, zei de een. De ander vroeg zich af wie er nu nog naar een film van Godard gaat. ‘Het leven is sowieso te kort voor Franse films, en zeker voor Godards van na 1970.’ Ja, je maakt wat mee in de rij.
Autobiografia lui Nicolae Ceausescu begint met de bekende, grofkorrelige en schokschouderende beelden van Ceausescu en zijn vrouw Elena van vlak voor hun executie. Daarna maakt de film een sprong terug in de tijd, en zien we de jonge kameraad Ceausescu beloven dat hij alles zal doen voor het geluk van het volk. Wat volgt is schitterend archiefmateriaal van staatsbezoeken, partijcongressen, bezoeken aan overvolle winkels. Ruim drie uur duur de film. Er wordt heel veel gezongen en geklapt voor Ceausescu. De manifestaties worden steeds megalomaner; Ceausescu’s naam wordt door duizenden gescandeerd. Op prachtige kleurenbeelden doet Ceausescu mee aan een volleybalwedstrijd. Hij staat aan het net, en trekt het telkens met zijn ene hand een stukje naar beneden terwijl hij met zijn andere hand zo goed en zo kwaad als het gaat de bal er overheen probeert te werken. Niet een keer, maar de hele tijd. En niemand durft er wat van te zeggen.
Commentaar ontbreekt, net als muziek en de meest basale informatie (wie, wat, waar, wanneer). De kijker moet zelf maar uitmaken op welk moment Ceausescu het contact met de realiteit definitief verloren is, wanneer de idealist in een monster is veranderd.
Het resultaat is een ingetogen meesterwerk; een schitterende aanvulling op de nog steeds uitdijende Roemeense golf (deze editie zijn er ook weer drie Roemeense producties opgenomen in de officiële selectie).
Halverwege de film kreeg ik een sms: of mijn afspraak van 13.15 uur naar 17.00 uur verplaatst kon worden. Had ik dan een afspraak om 13.15 uur? Dat kon helemaal niet, de film duurde tot 2 uur, dus graag. Interview gedaan met André Schreuders, wiens Licht vrijdagmiddag wordt vertoond in de parallelsectie Quinzaine des Réalisateurs. David Verbeek tegen het lijf gelopen, die ene tikje baalde van de R U There-recensies (Variety is gematigd positief; The Hollywood Reporter en Screen negatief). Maar er was misschien ook goed nieuws: de kans op distributie in Frankrijk was groot. Fow Pyng Hu liep nog langs, die als toerist in Cannes is, maar ook weer met een nieuwe film bezig is.
Interviewtje gedaan met Urszula Antoniak, de regisseur van de arthousehit Nothing Personal, die is geselecteerd voor het Atelier van het festival: ze heeft dagelijks afspraken met sales agents, distributeurs en potentiële coproducenten om haar volgende film Code blue verder van de grond te krijgen. In oktober moeten de opnamen beginnen; volgend jaar hoopt Antoniak terug te zijn in Cannes. Op de rode loper, in de Gouden Palm-competitie welteverstaan.
Drie minuten de toestand in de wereld doorgenomen met IFFR-programmeur Gerwin Tamsma, en snel door naar Schastye moe/Mein Glück/My Joy van de Oekraïner Sergie Loznitsa, de enige debutant in de Gouden Palm-competitie (gecoproduceerd door het Amsterdamse Lemming Film). Begon geweldig, maar ontspoorde. De mens is een mens een wolf, dat wisten we ook al wel.
Met collega Bor Beekman ruzie gemaakt bij de snelle Chinees, die ons twee keer wilde laten betalen, en langs de Cinema de la Plage (Baisser de la femme araignee/Kiss of the Spider Woman van Hector Babenco; geen zin in) teruggelopen naar het hotel. Woensdagochtend staat Poetry van Lee Changdong op het programma. Oud-Volkskrant-journalist Peter van Bueren – een oude vriend van de Koreaanse meester die een kleine maar essentiële cameo appearance heeft – is er speciaal voor naar Cannes gekomen. Naar verluidt; ik ben hem nog niet tegen het lijf gelopen.
