jpekker

Cannes dag 7 – dinsdag 17 mei

Moe. Het kost ’s ochtends steeds meer moeite uit bed te komen, en tijdens de films dommelen journalisten steeds vaker even in slaap. Het is onvermijdelijk, en heeft niets te doen met de kwaliteit van de film. De hectiek en het structurele gebrek aan slaap gaan opbreken. De laatste film eindigt ‘s avonds rond een uur of 12, dan naar huis en nog wat tikken, meestal tot een uur of half 2, 2. En om half 7 weer op: stukken nog eens doorlezen en versturen, douchen, ontbijten en weer naar de bioscoop. De eerste film begint dagelijks om half 9.

De eerste film van vandaag was Le Havre, de nieuwe van Aki Kaurismaki. Die speelt voor het eerst niet in Finland, maar in Frankrijk en is niet Fins maar Frans gesproken. En toch zie je binnen drie tellen dat het een film van Aki Kaurismaki is. Een hele leuke bovendien, over een zelfzuchtige oude man, die zich als zijn vrouw in het ziekenhuis ligt over een Afrikaanse jongen ontfermt, die per container op weg was naar zijn moeder in Londen.

Daarna naar de Tree of Life-interviews met Jessica Chastain en Brad Pitt. Vooraf moesten allerlei verklaringen ondertekend worden, daarna moest vooral heel erg lang worden gewacht, met veel meer journalisten dan was afgesproken, in een kleine, benauwde, warme hotelkamer. Alles voor de Parool-lezers!

Direct daarna door naar het dakterras van een volgend duur hotel voor een interview met de Dardenne-broers over Le gamin au velo (die ik direct al goed vond en alleen maar beter wordt).

Vervolgens naar Hanezu no Tsuki van de Japanse Naomi Kawase, een van mijn favoriete regisseurs, en wat een feest was het weer: dit ongelukkige liefdesverhaal is pure poëzie, met schitterende beelden van de overweldigende natuur, in duizendeneen groentinten, en close-ups van wonderlijke insecten.

Op straat IDFA-directeur Ally Derksen tegengekomen, die in Cannes was voor een ‘documentaire brunch’ en daarna naar de documentaire The Big Fix, over de naweeën van de olieramp in de Golf van Mexico. Na een bijna twee uur durende aaneenschakeling van ellende, was er toch nog een sprankje hoop voor de mensheid. Als we nu tenminste met zijn allen in actie komen. Erna als een blok in slaap gevallen…