Cannes dag 6: zondag 19 mei
Ruim voor het festival kregen alle bij de Fipresci aangesloten journalisten een mail van Film New Europe of ze wilden deelnemen aan de ‘FNE FIPRESCI Critics-poll’. Ze zochten twintig critici volgens het principe ‘wie het eerst komt, die het eerst maalt’. Ik had die mail maar half gelezen en pas kort voor het festival min of meer op de automatische piloot beantwoord: ‘yes’
Pas later realiseerde ik me dat dat best een beetje mal is; in Het Parool geven we immers al anderhalf jaar geen cijfers en sterren meer. Het volgende verzoek, van de VPRO, heb ik dan ook naast me neergelegd. En vandaag kreeg ik per mail ook nog de bevestiging van wat ik natuurlijk al wist: ‘sorry but the list was already full. You are welcome to join next time. :)’.
Er is overigens nóg een reden waarom ik tijdens het festival van Cannes liever geen cijfers of sterren uitdeel; je zit er dan aan vast als je later een recensie schrijft voor de krant en – ik heb het al eerder gezegd – in Cannes leg ik de lat nu eenmaal hoog. Heel hoog.
(Zag pas een paar dagen later dat dit op de site van cinema.nl staat: Let wel: de recensenten beoordelen de films op persoonlijke titel, en het gaat hier enkel om de eerste indruk. Ja, zo kan ik het ook…)
We zijn nu net over de helft; de films die het meeste indruk op mij hebben gemaakt zijn (in willekeurige volgorde):
- Go Where You Look!, drie wonderschone VR-installaties van Laurie Anderson en Hsin-Chien Huang, waarin je kan vliegen als een vogel. Of een astronaut.
- A Hidden Life, Terrence Malicks beste films sinds The Tree of Life, waarmee hij in 2011 de Gouden Palm won: een op ware gebeurtenissen gebaseerd, bijna drie uur durend, lyrisch drama over de Oostenrijkse boer Franz Jägerstatter, die in de Tweede Wereldoorlog werd opgeroepen voor het Duitse leger, maar weigerde om trouw te zweren aan Adolf Hitler.
- Beanpole van de jonge Rus Kantemir Balagovi (de opvolger zijn afstudeerfilm Tesnotai die twee jaar geleden was opgenomen in de tweede competitie Un certain regard en werd bekroond met de prijs van de internationale filmkritiek): een ruim twee uur durend drama over de post-traumatische stress van twee jonge vrouwen uit St. Petersburg, die tijdens de Tweede Wereldoorlog aan het front waren als ‘ondersteuning’ voor de mannen.
- The Whistlers van de Roemeen Corneliu Porumboiu, een onnavolgbare, op operamuziek getoonzette film noir boordevol verwijzingen naar zijn eigen Politist, Adjectiv en tal van andere film noirs.
- Jeanne, Bruno Dumonts vervolg op zijn musical Jeannette uit 2017: twee uur lang, met maar vier liedjes en heel erg veel tekst over de laatste dagen van Jeanne d’Arc.
- Sorry We Missed You van Ken Loach, over arbeiders met een nul uren-contract, flexwerkers en franchisers: net zo urgent, maar minder drammerig dan I, Daniel Blake, waarvoor hij drie jaar geleden de Gouden Palm won.
Voor de goede orde: ik hoop dat de Gouden Palm er nog niet tussen staat én ik de komende dagen nog betere films ga zien.
