Cannes dag 6: maandag 16 mei
Ach, filmjournalisten…
Er zijn er die gewoon hun telefoon opnemen tijdens de voorstelling, sommigen lopen weg voordat de film goed en wel is afgelopen, en gister zat ik naast een Griek met een pen die zoveel licht gaf dat je het drie rijen verderop ook nog zag. Als je je dan eenmaal begin te ergeren, is er geen houden meer aan.
In Cannes klonk gisteravond boegeroep na de persvoorstelling van Olivier Assayas’ Personel shopper, een soort arthouse-variatie op The 6th Sense. Ik heb me er eigenlijk best bij vermaakt, hoewel sommige special effects me wel een beetje aan De zeemeerman deden denken. Maar de ectoplasma spugende geest vergoedde veel en Assayas’ muzetje Kirsten Stewart was weer prima op dreef.
Hoe anders waren de reacties na afloop van Loving, Jeff Nichols zwaar aangezette drama over een blanke man en een zwarte vrouw in het Louisiane van de jaren ’60. ‘A fuckin’ masterpiece’ jubelde een Nieuw-Zeelandse collega.
De aansluitende persconferentie begon een tikje pijnlijk; gespreksleider Henri Behar zei dat hij hoofdrolspeelster Ruth Negga op IMDb had opgezocht, somde de films op waarin ze had gespeeld, en vroeg haar vervolgens waarom ze ‘uncredited’ in Steve McQueens Oscar-winnaar 12 Years a slave had meegedaan. Het antwoord liet zich wel een beetje raden: ‘Omdat ik de film niet heb gehaald’, antwoordde Negga. ‘Het was het meest verschrikkelijk telefoontje uit mijn carrière toen ze me vertelden dat ik was gesneuveld in de montage. Maar deze film vergoedt veel.’
Vervolgens ging het bijna alleen nog over de Oscar-potentie van Loving; Negga, haar tegenspeler Joel Edgerton en regisseur Jeff Nichols werd gevraagd naar hun kansen. Negga zei dat het terecht zou zijn als Nichols een Oscar zou krijgen, Edgerton zei dat het terecht zou zijn als Negga zou winnen, et cetera. Iedereen liet zich meeslepen; tot slot zei Negga dat Loving de belangrijkste film was waar ze ooit in had gespeeld en dat het sowieso een van de allerbelangrijkste films was.
Cannes is een gekkenhuis.
