Cannes dag 5 – zondag 15 mei
Om zes uur wakker, en ik wist direct dat ik geen oog dicht meer zou doen. Dus ben ik maar een uurtje gaan rennen – terwijl de straten werden schoon gespoten, de laatste party-gangers naar huis zwalkten en de zon boven de berg uitkwam. Heerlijk!
Nu eens niet begonnen met een film uit de hoofdcompetitie, maar met Play van het Zweedse talent Ruben Östlund. In deze fraaie opvolger van het ook al behoorlijk geslaagde Involuntary worden twee welgestelde witte jochies en hun Aziatische vriendje in een winkelcentrum lastiggevallen door vijf net iets oudere, donkere mannetjes. Wat begint als kinderspel loopt behoorlijk uit de hand. Na afloop duwde een verslaggeefster van de Zweedse radio haar microfoon onder mijn neus. Ik kon haar vertellen dat ik Play een fraaie, ogenschijnlijk simpele, maar diepgravende parabel vind over de multiculturele samenleving en ‘haves and have-nots’, racisme en omgekeerd racisme, groepsdruk, groepsdynamiek. Ze was blij dat te horen.
Direct daarna door naar Urszula Antoniaks Code Blue, de enige Nederlandse film die deze editie op het festival van Cannes te zien is. De opvolger van de veelgeprezen arthousehit Nothing Personal is geselecteerd door de Quinzaine des réalisateurs, het nevenfestival dat in het verleden makers presenteerde als Rainer Werner Fassbinder, de Dardennes, Michael Haneke en Anton Corbijn. Voor aanvang van de persvoorstelling kwam Antoniak een tikje nerveus een kijkje nemen bij de rij. Dat was niet nodig; de zaal zat helemaal vol.
In het serene, ongemakkelijke en extreme Code blue snijdt Antoniak thema’s aan als eenzaamheid, euthanasie en verlossing, zelfopoffering, intimiteit en seksualiteit. De Vlaamse Bien de Moor speelt Marian, een verpleegster die ‘helpt’ terminaal zieke patiënten uit hun lijden te verlossen. Uit compassie; ze denkt zeker te weten dat ze hen helpt.
Tijdens de persconferentie vertelde Antoniak dat een persoonlijk ervaring de directe aanleiding was voor de film: ze ervoer dat er niets zo intiem is als het begeleiden van iemand die dood gaat. Nog even staan napraten, en daarna met producent Frans van Gestel en Hans Schwarz alles in gereedheid gebracht voor Ajax-Twente. Maar de streams werkten niet en ook de digitale radio haperde. De oplossing: in Nederland een laptop voor de tv en kijken via Skype. Het was geweldig; alle films krijgen vandaag drie sterren!
Daarna naar een etentje van distributeur eOne, die er toch maar mooi in was geslaagd (bijna) alle Nederlandse filmjournalisten aan één tafel te krijgen – van Eric Koch (De Telegraaf), Ab Zagt (AD) en Robbert Blokland (ANP) tot Bor Beekman (de Volkskrant), Coen van Zwol (NRC Handelsblad) en het team van de VPRO. Het was er niet zo rumoerig als op het Museumplein, maar ook over dit samenzijn zal ongetwijfeld nog wel even worden nagepraat…
