Cannes Dag 4: zaterdag 18 mei
Toen een maand voor aanvang de selectie voor het festival van Cannes werd bekendgemaakt, belde ik met Lemming Film of ze wat meer informatie hadden over Amat Escalante’s Heli, die ze coproduceerden het Amsterdamse productiehuis maakte in samenwerking met het Mexicaanse Mantarraya, het Duitse Una Film en het Franse Le Pacte, dankzij een bijdrage van het Nederlands Filmfonds.
Dat hadden ze wel. Sterker: ik kon wel even koffie drinken met Escalante. Hij zat bij Filmmore aan de grading van zijn film te werken. Er werden mailadressen uitgewisseld. Hij was nog even bezig, maar begin van de avond konden we elkaar wel even treffen. Een paar uur later mailde Lemming dat het toch niet ging lukken; Escalante was druk, de Mexicaanse producent wilde geen afleiding. Of zoiets.
Voordat ik vandaag een groepsinterview met Escalante had, herinnerde ik hem even aan ons mailcontact. Dat pakte goed uit; ik kreeg net wat meer aandacht en ruimte om al mijn vragen te stellen over het naargeestige, uiterst indringende drugsdrama.
Het groepje voor het interview met Kore-Eda Hirozaku was gelukkig ook niet groot, maar dat was dan weer met een slechte tolk, wat veel tijd kost, die ook nog eens vrij onverstaanbaar Engels sprak, wat nog meer tijd kost, omdat ze alles een paar keer moest herhalen.
Het nieuws van de dag voor de Nederlandse enclave: Alex van Warmerdam is gearriveerd. “Cannes is iets minder low key dan de andere festivals waar ik was”, liet hij met gevoel voor understatement optekenen. En weg was hij weer.
Ook nog films gekeken: Jimmy P. van Annaud Desplechin is een wat looiige film over een psychoanalyticus annex antropoloog (Mathieu Almaric) die een Blackfoot-indiaan (de Mexicaan -!!- Benecio Del Toro) gaat behandelen die getraumatiseerd uit de oorlog is teruggekeerd. Morgen een interview met Amalric. In Grand Central van Rebecca Zlotowski is het niet zo zeer de driehoeksverhouding die aanspreekt maar de setting: een brommende kerncentrale. En Inside Llewyn Davis is een geweldige nieuwe film van Ethan en Joel Coen, over een singer-songwriter die er maar niet in slaagt door te breken. Met geweldige bijrollen van Carey Mulligan, Justin Timberlake en John Goodman. En een kat die Ulysses heet. Maandag spreek ik de formidabele hoofdrolspeler Oscar Isaac en T Bone Burnett, die verantwoordelijk is voor de heerlijke soundtrack.
Ter afsluiting van de dag nog even langs op een etentje dat distributeur eOne traditiegetrouw organiseert voor de Nederlandse journalisten. Na ‘Er staat een pik in de fik’ (op de wijs van ‘Er staat een paard in de gang’) weer een paar nieuw liedjes geleerd: ‘Borgman wint de Gouden Palm’ (op de wijs van Ajax wint de wereldcup’) en ‘Ari Folmann, zeropositief, zeropositief, op de wijs van – ja waarvan eigenlijk? En waarom? Ook geen idee…
