Cannes dag 4: vrijdag 17 juni
Donderdagavond was het net wat later geworden dan de bedoeling was, met net wat meer wijn erbij ook. Dat voelde ik de volgende ochtend, toen de wekker weer ging om kwart voor 7. Tijdens het ontbijt mijn blogje geschreven en mijn schema nog eens goed doorgenomen, daarna op de fiets naar het Grand Théatre Lumière, voor Sorry we missed you, de nieuwe film van de 82-jarige (!) Ken Loach over arbeiders met een nul uren-contract, flexwerkers en franchisers – allemaal met een hart van goud. Ik vind hem beter dan I, Daniel Blake, waarmee hij drie jaar geleden de Gouden Palm won.
Daarna moest ik toch naar buiten hoewel de volgende film – de Elton John-musical Rocketman – in dezelfde zaal draaide. Er bleek een enorme rij te staan, want het was niet alleen maar een persvoorstelling. Na wat geduw en getrek waar ik echt te oud voor word, was ik redelijk op tijd binnen en belandde ik in de buurt van mijn vaste plek, rechtsachter in de nog vrijwel lege zaal, naast Volkskrant-collega Bor Beekman. Een minuut of vijf voor aanvang vroeg een van de ouvreuses naar onze kaarten; voor deze plekken waren plaatsbewijzen nodig, vertelde de dame op strenge toon, terwijl ze op een verfrommeld papiertje met de zaalindeling wees. Wij moesten voorin de zaal plaatsnemen. Maar daar was nu bijna geen plek meer, riposteerden wij. Omdat we geen aanstalten maakten om op te staan, dreigde ze de bewaking erbij te halen. Na wat getier van mij, nog meer gedreig van haar, en sussende woorden van Bor kozen we toch maar eieren voor ons geld. En belandde ik op een ontzettend oncomfortabel klapstoeltje aan de zijkant van de rij. Als ik al in slaap zou willen vallen, kon ik dat nu wel vergeten.
Rocketman was overigens best vermakelijk. Zoals de meeste films tot nu toe best aardig zijn. Maar dan houd ik wel rekening met de Cannes-factor: de lat ligt héél hoog, bij elke film die hier draait, ga ik er vanuit dat ie eigenlijk de Gouden Palm zou moeten kunnen winnen.
