Cannes dag 3 – vrijdag 13 mei
“Ik hoorde dat u van plan bent een film te gaan maken in Stockholm. Kunt u daar iets meer over vertellen?”
Woody Allen was nauwelijks gaan zitten voor het groepsinterview over Midnight in Paris of mijn Zweedse collega stelde hem een vraag waarvan het antwoord alleen hem, maar dan ook werkelijk niemand anders een zier kon schelen.
Daarmee was het hek van de dam. Een Duitse journalist wilde weten of Allen plannen had voor een film in Berlijn, een Argentijnse informeerde naar de mogelijkheden in Buenos Aires.
Allen antwoordde dat hij in principe overal een film kan en wil maken, als iemand hem een zak geld geeft. “Zelfs in Bora Bora.”
Journalisten… Bij Habemus Papam zat er een Italiaanse journalist naast me die doodgemoederd zijn telefoon aannam toen hij onder de film werd gebeld. Bij Haerat shulayim kwam er een collega uit het Oostblok naast me zitten die zo’n kegel had dat-ie drie rijen verder nog te ruiken was.
Bij de persconferentie van de slim gehypte documentaire Unlawful Killing meldde een journalist voordat hij zijn vraag wilde stellen dat hij de film niet had kunnen zien. Waarom niet?, wilde regisseur Keith Allen weten, die blijkbaar niet bekend was met het deurbeleid van het ingehuurde persbureau. Slechts weinigen mochten naar de marktscreening. Slechts weinigen, maar niet per se dezelfden, mochten naar de aansluitende persconferentie.
Dinsdag is het weer raak. Dan staat een interview gepland met de Franse regisseur Xavier Durringer, drie dagen voor de eerste persvertoning van zijn film La conquete, waarin naar verluidt een nogal negatief beeld wordt geschetst van Nicolas Sarkozy in de aanloop van de Franse presidentsverkiezingen van 2007. Tsja, wat vraag je hem dan?
Werd ook nog gebeld of ik interviews wilde doen met de makers van 3D Sex & Zen: Extreme Ecstasy, in Cannes geafficheerd als ‘de eerste erotische film in 3D’. De vertoning was ook al geweest, maar dat was volgens het persbureau geen bezwaar.
Tussen alle interviews door ook nog wat films gezien: de Israëlische competitiefilm Hearat shulayim van Joseph Cedar (Beaufort) is een al te gestileerd, quasi-hip gevisualiseerd drama over de competitie tussen een vader en zoon, beiden expert in de Talmoed. En Habemus Papam van de Italiaanse ijdeltuit Nanni Moretti is een klucht over een kardinaal die terstond onder de druk bezwijkt als hij door zijn 107 collega’s – of door god, wie zal het zeggen? – tot nieuwe paus wordt verkozen. Nog voor de witte rook uit de schoorsteen van het Vaticaan kringelt, kiest hij het hazenpad.
De rol die Moretti zichzelf toebedeelde, als ijdele, babbelzieke psychoanalyticus, maakt dat de film tussen drama en komedie komt te schipperen. Het einde is zwak, maar Michel Piccoli is groots als de man die steeds heviger twijfelt aan zijn roeping.
Na afloop wilde de Italiaanse pers van me weten of Moretti kans maakt op de Gouden Palm. Er is altijd een kans, antwoordde ik, en ik moest denken aan Jim Carrey in Dumb & Dumber…
