jpekker

Cannes dag 2: donderdag 13 mei

Keuzes, keuzes, keuzes. Op de eerste avond was de keuze nog vrij eenvoudig: ik was toe aan een film, uitgebreid tafelen kon altijd nog, dus ging ik naar Tournée, van en met de magistrale Franse acteur Mathieu Amalric, die buiten de Franse landsgrenzen nog het meest bekend is door zijn rol als schurk in de James Bond-film Quantum of Solace. In Tournée speelt Amalric een televisieproducent die ooit alle schepen achter zich heeft verbrand, naar Amerika is vertrokken, en terugkeert met een groep Amerikaanse burlesquedanseressen (denk: valse wimpers, tepelkwastjes, veren en satijn). Hij heeft ze beloofd dat ze in Parijs zullen optreden, maar dat heeft nog heel wat voeten in aarde.

De film bevat een aantal schitterende scènes en Amalric is opnieuw geweldig op dreef – met een prachtige snor, Catweazle-haar en net als in Un conte de Noël de halve film met een enorme wond op zijn hoofd: een gescheurde wenkbrauw en een blauw oog.

’s Avonds de enorme pakken papier uit mijn postvakje doorgenomen. Handig: er zat ook een uitleg bij hoe je je postvakje moet openmaken… Daarna nieuwe schema’s gemaakt. De volgende ochtend om half negen naar de volgende film: Chongqing Blues van Wang Xiaoshuai, de enige Chinees in competitie. Daarin keert een vader na veertien jaar terug naar het huis van zijn ex-vrouw, nadat hij te horen heeft gekregen dat hun zoon is overleden. Mooi, maar een tikje sentimenteel.

Daarna moest ik kiezen tussen O estranho caso de angelica van de 101-jaar jonge Portugees Manoel De Oliveira en Draquila – L’Italia che trema van Sabina Guzzanti. Het zou weleens De Oliveira’s laatste kunnen zijn, maar aan de andere kant: dat wordt al zo’n dertig jaar gezegd… Dus toch maar naar de documentaire van Guzzanti, de Italiaanse Michael Moore, waarin Silvio Berlusconi er genadeloos van langs krijgt.

Vervolgens maar weer eens langs bij persbureaus, want zoals het nu is moet ik op hetzelfde moment interviews doen met Josh Brolin en Naomi Watts (naar aanleiding van de nieuwe Woody Allen, You will meet a tall dark stranger) zijn tegelijk met Mike Leigh. Naar een oplossing wordt gezocht. Net op tijd voor de derde competitiefilm, The Housemaid van de Koreaan Im Sangsoo, een stijlvolle, goed gedoseerde thriller over een steenrijke, narcistische jongeman; diens verwende, hoogzwangere vrouw; haar hooghartige moeder en een nieuw, wat al te serviel dienstmeisje. Met een fijne, late twist.

Interview gedaan met R U There-regisseur David Verbeek en -scenarist Rogier de Blok, en door naar de borrel van de Belgen, op een dakterras dat uitzicht biedt op de rode loper (van Tournée in dit geval) en veel Belgische champagne (=bier). Praatje gemaakt met de pas 25-jarige Beernemse regisseur Gust van den Berghe, wiens En waar de sterre bleef stille staan morgen wordt vertoond in de sectie Quinzaine des réalisateurs.

Tot slot op mijn hotelkamer nog even Wall Street doorgespoeld: vrijdagochtend vroeg staat Oliver Stone’s goed getimede sequel op het programma: Wall Street: Money Never Sleeps. Dat betekent overigens dat ik Gust van den Berghe’s gelijk draaiende film pas ‘s middags kan zien – als er dan tenminste niks tussen komt…