Cannes dag 2 – donderdag 12 mei
Het kost altijd even om in te dalen op het festival van Cannes. Daarbij helpt het niet als je geen wifi hebt in je appartement – hoe ruim het ook is, en hoe mooi het uitzicht ook. Toch besloten om te blijven zitten: het geeft misschien ook wel rust, dat je niet midden in de nacht naar je laptop of iPhone kunt grijpen om nog wat mails te beantwoorden of prangende vragen uit te pluizen op het internet.
Afijn, ‘s ochtends naar de eerste competitiefilm: We need to talk about Kevin van de Schotse Lynne Ramsay (Ratcatcher, Morvern Callar), een film over een – eufemistisch gesteld – moeizame moeder-zoonrelatie, die als een baksteen op je maag blijft liggen. Fijn begin van de dag.
Vervolgens bij de PR Company geïnformeerd naar het tijdstip van mijn interview met de Franse actrice annex filmmaker Maiwenn Le Besco, die in haar geboorteland alleen haar voornaam gebruikt: Maiwenn. Ik stond niet op de lijst, bleek na lang zoeken. Echt niet. Maar ik kon wel op de lijst.
Naar de persconfentie van Gus Van Sant, maar die was verzet naar morgen. Zou Van Sant wat extra tijd nodig hebben om de vernietigende recensies te verwerken, die direct na de ochtendscreening op het internet verschenen?
In een ligstoel op het dakterras stukjes getikt en even wezen kijken op de borrel van de Belgen. Die had veel weg van een Nederlandse borrel. Daarna naar Polisse van Maiwenn, een op ware gebeurtenissen gebaseerd inkijkje in een eenheid van de Parijse politie die zich met kindermisbruik en andere zedenmisdrijven bezighoudt. De quasi-documentaire vorm verraadt dat Polisse graag een soort Entre les murs zou willen zijn. Helaas, het volstrekt ongeloofwaardige, al te stichtelijke van dik hout zaagt men planken-drama haalt niet eens het niveau van een gemiddelde aflevering Flikken Maastricht. Met Maiwenn zelf als tragisch dieptepunt, als vermaarde fotografe die een reportage over het corps komt maken. Direct mijn interview weer afgezegd.
Vervolgens, ondanks de slechte kritieken, naar de galapremiere van Restless, over twee aandoenlijke eenzaten: een jongen die begrafenissen van wildvreemden afloopt en een meisje met uitbehandelde kanker. Het eerste half uur was inderdaad aan de bloedeloze kant, daarna veranderde de film in een zoet, morbide sprookje, met een aantal hemeltergend mooie scènes, een geweldige soundtrack (The Beatles, Sufjan Stevens, Pink Martini, Nico) en een ontroerend slot. Er volgde een lang, ovationeel applaus, maar dat hoort natuurlijk op een wereldpremiere.
Oja, Carla Bruni-Sarkozy was er niet, woensdagavond op de rode loper. Nicolas Sarkozy evenmin. Lady Gaga wel; volgens de geruchtenmachine heeft ze een verrassingsconcert gegeven. En Angelina Jolie is niet de ega van Johnny Depp. Nog niet.
