Cannes dag 11 – zaterdag 21 mei
Geen festival zonder prijzen! Voor de goede orde: het onderstaande lijstje is niet wat ik denk dat het wordt, in tegendeel, dit zijn mijn persoonlijke favorieten. Wat ik dan wel denk dat ‘t wordt? Mmmmh… de prijzen gaan naar The Tree of Life (Gouden Palm), Jean-Pierre en Luc Dardenne (beste regie), Le Havre (Speciale Juryprijs), Michel Piccoli (beste acteur) en Tilda Swinton (beste actrice). Zondagavond weten we hoe de jury erover denkt!
Gouden Palm: The Tree of Life van Terrence Malick
Speciale Juryprijs: Hanezu no tsuki van Naomi Kawase
Beste regie: Once Upon a Time in Anatolia van Nuri Bilge Ceyan (ongezien…)
Beste scenario: Jean-Pierre en Luc Dardenne voor Le gamin au vélo
Beste acteur: Thomas Doret in Le gamin au vélo
Beste actrice: Tilda Swinton in We Need To Talk About Kevin
Beste debuut: Michael van Markus Schleinzer
Beste film van het festival: Elena van Andrei Zvyangentsev (volkomen ten onrechte gepasseerd voor de Gouden Palm-competitie)
Meest bespottelijke rol: Sean Penn in This Must Be The Place (Hij zal er wel een Oscarnominatie mee verdienen…)
Domste uitspraak van het festival: “I’m a Nazi” door Lars Von Trier (Met “Ik word nog liever blootgesteld aan radioactiviteit dan dat ik weer een Nederlandse film ga zien” van een Belgische filmjournalist als goeie tweede)
Meest ontroerende moment tijdens de persconferenties: de Italiaanse meester Berandro Bertolucci, die de aanwezige journalisten bedankt voor hun aanwezigheid terwijl hij geen nieuwe film presenteert en niets nieuws te vertellen heeft: “Dus u heeft nu niets om over te schrijven, waarvoor mijn excuses”.
Zoetste film: Le Havre van Aki Kaurismaki (met Restless van Gus Van Sant als goeie tweede)
Slechtst acterende regisseur in eigen film: Nanni Moretti (m.) in Habemus Papam en Maïwenn (v.) in Polisse
Meest overbodige 3D: Hara-kiri van Miike Takashi
Meest overbodige remake: Hara-kiri van Miike Takashi
Meest misplaatste film in de Gouden Palm-competitie: Drive van Nicolas Winding Refn (prima film hoor, maar had gewoon een midnight-screening moeten zijn)
Beste Nederlandse film van het festival: Code Blue van Urszula Antoniak (er draaide maar één Nederlandse film op het festival…)
Wat verder niet onvermeld mag blijven: Blue Bird van Gust van den Berghe en Play van Ruben Östlund. En niet te vergeten: de gerestaureerde versie van George Méliès’ Le Voyage dans la Lune…
