Cannes dag 1, woensdag 11 juni
Het begon al op het vliegveld van Nice: waar je altijd gewoon kon doorlopen, werden nu alle paspoorten grondig gecontroleerd. In de aankomsthal stonden zwaar bewapende militairen. In Cannes was het niet anders: soldaten en agenten met wapen in de aanslag op de hoek van de straat, voor de kust ligt een oorlogsschip tussen de luxe jachten en cruiseschepen. Voor de bioscopen en peperdure hotels waar de Hollywoodsterren verblijven staan metaaldetectoren en zenuwachtige mannen met oortjes. Iedereen wordt gecontroleerd, tassen worden ondersteboven gekeerd.
Toen ik vanochtend ruim voor negenen mijn festivalbadge ging ophalen stond er ook een enorme rij voor het Palais du Festival. Mijn flesje water was ik kwijt. Maar een half uur later had ik mijn pas: roze met stip, wat betekent dat ik in de minst lange van alle lange rijen hoef te staan. Dat scheelt uren in Cannes.
Om 10 uur naar de openingsfilm geweest: het aardige, maar niet heel erg wereldschokkende Cafe Society van Woody Allen. Daarna flukt door naar de persconferentie (Woody was op dreef, Kirsten Stewart had niks te zeggen) en de jurypresentatie. Vervolgens een rondje langs een aantal persbureaus gedaan om interviews te bevestigen. Ik was van plan het wat minder hysterisch aan te pakken dan de afgelopen jaren, maar het bloed kruipt. Wilde graag Shia LaBeouf spreken, maar LaBeouf noch regisseur Andrea Arnold doet interviews. Deed ze een paar jaar geleden ook niet bij Fish tank, de film moet voor zichzelf spreken… Of ik dan misschien Houda Benyamina wilde spreken, een jonge Franse debutante afkomstig uit een hele slechte buurt van Parijs? Zeer interessant, maar eerst de film even zien, luidde mijn antwoord.
