‘Als ik twee vrouwen in een open auto film, is het onvermijdelijk dat mensen aan Thelma & Louise denken’
My Blueberry Nights is de eerste Engelstalige film van de Hongkongse meester Wong Kar-wai (Happy Together, Chunking Express, In the Mood for Love). De hoofdrollen in de liefdesgeschiedenis annex roadmovie worden nu eens niet gespeeld door de Aziatische sterren Tony Leung en Maggie Cheung, maar door de Brit Jude Law en de Amerikaanse jazz-zangeres Norah Jones.
Jones speelt Elizabeth, die, na een relatie van vijf jaar, overheerlijke bessentaart én een luisterend oor vindt in het New Yorkse café van de Brit Jeremy (Law). Hoewel de twee wel wat voor elkaar lijken te voelen, neemt zij de benen en begint ze aan een lange reis door de Verenigde Staten. Onderweg ontmoet ze mensen door wie ze, zoals dat hoort in een roadmovie, zichzelf en de liefde beter leert kennen.
Het verhaal is zo eenvoudig en banaal als een countryliedje, en in voice over wordt vaak nog eens herhaald wat er te zien is. Het beeld van Amerika is overbekend: Route 66, casino’s, bungelende stoplichten boven verlaten wegen. Darius Khondji (se7en, Panic Room) doet een krampachtige poging het ruwe, ritmische camerawerk van Christopher Doyle te imiteren.
My Blueberry Nights is zeker niet de beste van Wong Kar-wai, desalniettemin was de ontvangst in Cannes indertijd zeer welwillend. Omdat de regisseur geen trek had in dagenlange interviewsessies stond er daags na de première een ‘intieme conversatie’ op het programma, een eufemisme voor een persconferentie waarvoor een stuk of zestig internationale journalisten waren uitgenodigd.
Wong, zoals altijd met een zwarte zonnebril, een sigaret en een zwart jasje, en zijn hoofdrolspelers Norah Jones (heel erg klein) en Jude Law (T-shirt, ongeschoren) zaten in de luxe strandtent La Plage achter een tafel op een verhoging. Er waren vijfenveertig minuten uitgetrokken voor het gesprek, werd van tevoren gemeld.
Jones zei dat ze er behoorlijk van uit haar dak ging om zichzelf bij de première te zien met zoveel mensen om zich heen. Wong vertelde dat hij een film wilde maken met de zangeres nadat hij haar had horen zingen; hij drukte haar op het hart vooral geen acteerlessen te nemen. Law zei dat het hem weinig moeite kostte om aan een stuk door te poetsen en op te ruimen in het New Yorkse café (‘Ik heb drie kleine kinderen’).
Volgens Wong is het logisch dat My Blueberry Nights aan zijn eerdere films doet denken. ‘Bepaalde shots komen in al mijn films terug, dat gaat vanzelf. Omdat ik ben wie ik ben.’ Dat het beeld van Amerika niet al te opzienbarend is, is volgens Wong ook logisch. ‘Amerika is het meest gefotografeerde en gefilmde land van de wereld. Waar je ook kijkt, in New York, Nevada of in Memphis, je ziet overal beelden die je al kent. Als ik twee vrouwen in een open auto film, is het onvermijdelijk dat mensen aan Thelma & Louise denken. Maar dat is voor mij geen reden om het niet te doen.’
My Blueberry Nights van Wong Kar-wai, dinsdag 30 augustus, 20.15 uur, ARTE.
