“Alle kunst is plagiaat”
Alle kunst is plagiaat, twitterde de omhoog gevallen Amerikaanse acteur Shia LaBeouf, nadat hij ervan werd beschuldigd dat hij zijn regiedebuut, de kortfilm HowardCantour.com, beeldje voor beeldje op een Daniel Clowes-strip had gebaseerd. En hij twitterde excuses, die ook weer plagiaat bleken.
Sinds het plagiaat eind 2013 aan het licht kwam – anderhalf jaar na de première op het festival van Cannes –, leek LaBeouf de weg een beetje kwijt. Maar dat blijkt nu ook kunst te zijn. En/of plagiaat. “My twitter ‘@thecampaignbook’ is meta-modernist performance art. A Performative redress which is all a public apology really is”, aldus LaBoeuf.
Zoals Joaquin Phoenix een zenuwinstorting veinsde en stopte met acteren voor de mockumentary I’m Still Here van Casey Affleck, is LaBeoufs malle gedrag van de afgelopen maanden de opmaat voor de performance art-act #IAMSORRY, in samenwerking met de ‘meta-modernist’ Luke Turner en de Finse kunstenares Nastja Säde Rönkkö.
Zijn bargevechten, de gekke uitspattingen zoals de papieren zak over zijn hoofd op de rode loper van Nymphomaniac op de Berlinale? Performance art! LaBeoufs waardeloze rol in Nymphomaniac? Een reden om zijn excuses aan te bieden! Zijn drieste aftocht tijdens de Nymphomaniac-persconferentie, eveneens in Berlijn? Kunst!
De woorden die hij bezigde voordat hij wegstormde, “When the seagulls follow the trawler, it’s because they think sardines will be thrown into the sea”, had hij van voetballer Eric Cantona. Die sprak ze in 1995, nadat hij tot 120 uur dienstverlening was veroordeeld omdat hij een Crystal Palace-supporter een karatetrap had gegeven.
“All art is either plagarisum or revolution & to be revolutionary in art today, is to be reactionary”, aldus LaBoeuf. “In the midst of being embroiled in acts of intended plagiarism, the world caught me & I reacted. The show began. I became completely absorbed, oblivious to things around me.”
Wat de manifestatie in de Cohen Gallery in Los Angeles precies behelst? Säde Rönkkö vraagt bezoekers een keuze te maken uit de items die uitgestald liggen op een tafeltje: een zweep, een combinatietang, een schaal met Hershey Kisses (chocalaatjes), een exemplaar van Daniel Clowes’ Death Ray, een roze ukelele, een flesje Brut Cologne, een Transformer-poppetje en een schaal met 100 papiertjes met twitterberichten erop.
Met het attribuut van zijn keuze belandt de bezoeker vervolgens in een tweede, kleine ruimte, met een tafel en twee stoelen. Op een van de stoelen zit een man in smoking met dé papieren zak over zijn hoofd. Dat moet dan weer doen denken aan de performance die Maria Abramavic in het voorjaar van 2010 opvoerde in het MoMA: The Artist is Present… De vraag is alleen: waarom?
