Actie! – Concertgebouwplein 10, 1071 LN Amsterdam. 2 september 2014, 15.25 uur.
Terwijl de rookmachine op volle toeren draait in de Grote Zaal van het Koninklijk Concertgebouw neemt de opnameleider het woord. “Ik zal even uitleggen wat we gaan doen”, zegt hij. “Precies hetzelfde als net. Dat was helemaal perfect, daar gaan we niks meer aan veranderen. Attentie voor opnamen, allemaal stil, en… actie!”
Het is 1982. André Hazes – smoking, witte boorden, poedelkapsel – komt de trappen van het Concertgebouw aflopen. Als klein jongetje glipte hij er al eens stiekem naar binnen en zag hij Muddy Waters optreden. Hoewel hij er geen snars begreep, bezorgde de Amerikaanse blueszanger hem wel kippenvel.
Nu staat hij zelf op het podium. Hij knikt naar het orkest en begint te zingen: “Ach, zeg maar niets meer / ik ga wel weg, dan ben je vrij. / Zeg maar niets meer / jij was al maanden niet van mij.” Het plukje publiek, dat zo is neergezet dat het lijkt alsof de hele zaal vol zit, deint, klapt en zingt uit volle borst mee. Voor alle zekerheid houdt een productiemedewerker op een waggel keukentrapje enorme borden met de tekst omhoog.
Als Hazes klaar is, klatert het applaus hem tegemoet. Een tweede productiemedewerker werpt rozen van achter de camera richting Hazes. De kleine, gezette zanger balt zijn vuist in de richting van het balkon. Daar zit zijn vader (gespeeld door Raymond Thiry), die hij jaren niet heeft gezien.
Bloed, zweet & tranen wordt een speelfilm over het leven van André Hazes. De regie is in handen van Diederick Koopal, die furore maakte met De Marathon (2013) en eerder een Unox Knakworsten-commercial regisseerde met de echte André Hazes in de hoofdrol (‘Het enigste worstje dat gewoon gebleven is’). Het scenario is geschreven door Frank Ketelaar (Overspel, All Stars, Vuurzee, In Oranje), die samen met Kees Prins ook tekende voor het scenario van met een Musical Award onderscheiden Joop van den Ende-musical Hij gelooft in mij. Martijn Fischer, die alom werd geprezen voor zijn vertolking van de volkszanger in die musical, is André Hazes. Hadewych Minis herneemt haar rol van zijn ega Rachel. Op de eerste rij, buiten beeld, bladert ze gedachteloos door het script. Film is wachten, weet ze.
Als de muziek is weggestorven, overlegt Koopal even met opnameleider Sander Donker. Terwijl een deel van het publiek wordt verplaatst, nemen twee dames Fischers make-up, strik en krullen onder handen. Een derde productiemedewerkster geeft ‘m een bekertje Bar-le-Duc. De echte Hazes had bier gedronken, verder is de overeenkomst griezelig. Niet alleen fysiek, vooral ook de maniertjes. Fischer blijft Hazes, ook als hij tussen twee takes door RTL Boulevard wordt geïnterviewd over allerlei wereldse zaken.
Bloed, zweet & tranen | Nederland 2015 | Scenario Frank Ketelaar | Regie Diederick Koopal | Productie Lemming Film | In coproductie met A Private View | Uitvoerend producent Jet Christiaanse | Camera Bert Pot | Montage Marc Bechtold & Manu van Hove | Production Design Alfred Schaaf | Kleding Alette Kraan | Make up Marjon Hoogendoorn | Muziek REC sound Antwerpen | Met Martijn Fischer, Matheu Hinzen, Hadewych Minis, Fedja van Huêt, Raymond Thiry en Marcel Hensema | kleur/ ± 109 min | Omroep AVROTROS | Distributie A-film Benelux | Te zien vanaf 2 april 2015
V.l.n.r.: Alle departementen ontfermen zich over Martijn Fischer (André Hazes). Links van hem Marjon Hoogendoorn (make-up), rechts Lilian Wadillie (kostuums), Susanna de Groot (set dresser) en Lieven Verbraken (geluid). Foto Bob Bronshoff
