“Mijn kunst loopt altijd een beetje mijn leven achterna”
“Mijn kunst loopt altijd een beetje mijn leven achterna. Ik ben klaar met sport-projecten; ik ga me nu richten op mijn eigen geest”, vertelde beeldend kunstenaar Guido van der Werve donderdagavond in een openbaar interview met Stedelijk Museum-conservator Bart Rutten, voor de vertoning van zijn magistrale Gouden Kalf-winnaar nummer veertien, home.
Hij is geen ‘studio-kunstenaar’ die dagen achtereen in zijn atelier gaat zitten broeden, zei Van der Werve verder. Dat kan ook helemaal niet. De afgelopen tijd trainde hij 22 uur per week; Van der Werve hoopt zich eind juli te kwalificeren voor het WK Iron Man in Zwitserland.
Dat is het laatste van de drie doelen die hij zichzelf ooit stelde; de andere twee waren een marathon binnen de drie uur lopen en een zwart T-shirt bemachtigen aan de finish van de triatlon van Norseman, Noorwegen. Beide wapenfeiten zijn opgenomen in het kloeke boek nummer vijftien, at war with oneself, een bundeling van de werken van Van der Werve uit de periode 2008-2012, allemaal gebaseerd op sport.
Van der Werve noemt hardlopen een vorm van meditatie voor actieve mensen. Het zorgt voor een betere doorbloeding van de frontale hersenkwab, een scheidingsfilter die je helpt inzien wat al dan niet belangrijk is. Hardlopen zelf vindt hij niet bijzonder leuk; hij ziet het als investering. “Door sport kan ik heel veel doen in weinig tijd.”
Je leert er bovendien door afzien, en dat is goed voor een kunstenaar. “Ook al zie je ergens de zin niet van in, je blijft toch doorgaan.” Inmiddels werkt hij aan nummer zestien, dat een tegenhanger moet worden van nummer veertien. “nummer veertien gaat over het verleden en de dood, nummer zestien over het nu. nummer veertien gaat over het lichaam, nummer zestien over de geest. En de muziek in nummer veertien is in een 12 mineur toonladder, de muziek in zestien wordt een 12 majeur toonladder.”
Van der Werve had gehoopt zijn nieuwe project te kunnen realiseren voor het Nederlands paviljoen op de 56ste Biënnale van Venetië, maar het plan dat hij samen met Bart Rutten indiende haalde de shortlist van het Mondriaan Fonds niet. Dat heeft ook voordelen, want hij houdt niet van deadlines en de stress die die met zich meebrengen.
Hij hoopt dat zijn persoonlijke films het publiek raken. “Als een popliedje waarvan je denkt dat het over jou gaat.” Zijn films moeten beslist niet worden gezien als maatschappijkritiek, aldus Van der Werve. “Ik vind kunst daar niet het juiste podium voor. With art you can move people. But you can’t move them in a certain direction. Als ik politieke aspiraties zou hebben, zou ik de politiek in gaan.”
Om daar direct aan toe te voegen: “Het enige wat ik wilde laten zien aan al die PVV-stemmers is dat kunstenaars niet lui zijn.”
