De dik belegde boterhammen van Mike Pratt
Op de Facebookpagina van de Britse kunstenaar Mike Pratt staat een commercial voor Branston Sandwich Pickle uit het einde van de vorige eeuw, waarin een roodharige jongeman in zijn keukentje een dikke boterham van nog dikkere lagen beleg voorziet. Tot slot ligt het ‘meesterwerk’ even in een vitrine in een akelig witte expositieruimte en klappen de in het wit gestoken kunstkenners hun handen stuk. “Crosse & Blackwell. Perfect for the Fine Art of Sandwich Making”, luidt de pay-off.
Volgens zijn galerist Juliètte Jongma is er een onlosmakelijk verband tussen het filmpje en de werken die ze nu exposeert onder de noemer Deep Pond; Pratts schilderijen lijken op dik besmeerde boterhammen. Sommige althans. Als het al schilderijen zijn.
De 27 jarige Pratt studeerde beeldhouwkunst aan de Northumbria Universiteit in Newcastle, en meldde zich vervolgens bij het kunstenaarsinstituut De Ateliers, omdat zijn vriendin een goede baan kreeg aangeboden in Amsterdam. Tijdens de eindpresentatie in het voorjaar van 2014 viel hij op met geinige sculpturen, gemaakt van goedkope, zeg maar gerust banale materialen, zoals gevulde en geverfde sportsokken, die Pratt aan elkaar knoopte als geregen worsten – daar is de link met eten weer.
Jongma nodigde Pratt uit mee te doen aan haar zomerse groepstentoonstelling Zomboni for the Moose. Hij toonde er twee werken: een sculptuur dat leek te bestaan uit geknakte stokbroden en een schilderij dat eruit zag alsof het was besmeurd met een dikke laag MonChou, met daarover heen een paar trosjes pimpelpaarse plastic druiven.
Nu heeft Pratt zijn eerste solotentoonstelling, met vijf enorme, tactiele werken die aan van alles doen dingen en tegelijkertijd volstrekt eigen zijn. Je zou het reliëf-achtige schilderwerken kunnen noemen. Of schilderachtige sculpturen. De viezige dekens die achter de werken hangen en de enorme, rechthoekige piepschuim platen die als ondergrond dienen zorgen ervoor dat ze letterlijk zweven tussen beeldhouwkunst en schilderkunst; tussen de vloer en de muren (waarvoor Pratt extra wandjes knutselde, die eruitzien als enorme decorstukken).
Het piepschuim is bedekt/bewerkt met een dikke laag was, hars, olieverf, epoxy en feestglitters. Op een werk zit een piepklein speelgoedvogeltje, op een ander heeft Pratt wat plastic takken gelegd, op een derde (met een teerachtige ondergrond en gekneed deeg dat eruit ziet als botjes) bevestigde hij pontificaal een felblauwe polyester pruik met kaarsrechte pony.
Het werk Sleeping Moon/Empty Bowl lijkt besmeurd met een dikke laag chocoladepasta. Met stukjes chocola. Navraag leert dat het geen vlokken zijn, maar aquariumsteentjes. Door de vorm van het werk en de stukken piepschuim die Pratt erop bevestigde, doet het ook denken aan een kubistisch muziekinstrument, zoals Picasso en Braque die lang geleden al maakten. Maar dan met smurrie. En een vieze deken erachter – het zal Pratts Britse humor wel wezen. Hoewel er ook parallellen zijn met de superieure ongein van Wim T. Schippers.
“Ik wilde dat ze lelijk zijn, ik slaagde er slechts een beetje in” zegt Pratt zelf over zijn werken. Dat klopt. De tentoonstellingstitel Deep Pond mag dan een verwijzing zijn naar een modderige, troebele vijver, waarin planten onstuitbaar groeien, en waar zwermen insecten op af komen, Pratts kliederwerk is prikkelend, wild en fris en maakt hongerig naar meer.
Deep Pond van Mike Pratt. T/m 18/2 bij Galerie Juliètte Jongma, Gerard Doustraat 128a.
