Er zit muziek in het IFFR
De fijne soundtrack van Tomorrow Is Always Too Long van Phil Collins (de kunstenaar, niet de muzikant) is van de Schot Barry Burns (bekend van Mogwai), met muziek van singer-songwriter Cate Le Bon, uitgevoerd door het Royal Scottish National Orchestra. Het allermooiste nummer: Duke.
De minstens zo geslaagde soundtrack van Paul T. Andersons Inherent Vice is van Jonny Greenwood, bekend van Radiohead. Het mooiste, lang uitgesponnen nummer is een variatie op het Can-nummer Vitamin C uit 1972.
De treurmars die de toon zet van Roy Anderssons A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence ging al snel op mijn zenuwen werken. Maar Lilla vackra anna van Alf Proysen, het singeltje dat de diep-ongelukkige handelaar in feestartikelen Sam keer op keer opzet, krijg ik maar niet uit mijn hoofd. “Het is zo mooi. Maar het is ook verschrikkelijk.”
Ik dacht dat de fraaie muziek onder de majestueuze oceaanbeelden in Jan-Willem van Ewijks Atlantic. van Arvo Pärt was. Navraag leert dat er wel muziek van Pärt is gebruikt tijdens de montage, maar dat de Belgische componist Piet Swerts een geheel nieuwe, sterk op Pärt leunende score heeft gemaakt.
