jpekker

Mia Wasikowska over David Cronenbergs satire Maps to the Stars: “De druk in Hollywood is immens”

maps_to_the_stars_20000264_st_8_s-low

“Natuurlijk herken ik tal van zaken in het script en doet het me denken aan echte acteurs en actrices. Ik ken de angsten, ambities en wanhoop. Maar zelf heb ik er niet zo veel last van. Het is uitvergroot. Maps is de nachtmerrie-versie van Hollywood; een koortsdroom. Ik kan me ook niet voorstellen dat er mensen zijn die zich persoonlijk beledigd voelen. Het is geen aanval op Hollywood, de film zet de filmwereld alleen in ander perspectief.”

In David Cronenbergs Maps to the Stars speelt Mia Wasikowska (Canberra 1989) het door brand verminkte kindermeisje Agatha, dat naar Los Angeles is gekomen om schrijfster Carrie Fisher te helpen met een nieuw project – de twee hebben elkaar leren kennen via Twitter. In Hollywood wordt ze al snel de personal assistent van een actrice-op-haar-retour en sluit ze vriendschap met een onverschillige taxichauffeur die liever acteur en scenarioschrijver zou zijn. Ondertussen probeert ze in contact te komen met haar broertje, een kindster met een Justin Bieber-achtige persoonlijkheidsstoornis, en haar verknipte vader, een onconventionele sterrentherapeut met een eigen tv-show. “Ik probeer dingen te doen die nieuw of anders zijn.”

Mia

Daags na de wereldpremière op het festival van Cannes staat Wasikowska een groepje journalisten van over de hele wereld te woord. Afgemeten, maar niet kortaf. Geroutineerd, terwijl ze toch pas 25 is.

Op haar achttiende brak Wasikowska – het kind van een Poolse moeder en een Australische vader – door met een rol in de HBO-serie In treatment, een jaar later werd ze door Tim Burton uitverkoren voor de hoofdrol in zijn 3D-versie van Alice in Wonderland. Daarna speelde ze onder meer in Jim Jarmusch’ Only lovers left alive en Richard Ayoade’s The Double. Binnenkort is ze te zien als Emma Bovary in Sophie Barthes’ Madame Bovary.

“Soms doe ik een grote productie, zoals The Double. Dat vind ik óók leuk, en daarmee creëer ik bovendien vrijheid om kleinere films te doen. Ik wil kunnen doen wat ik leuk vind. Met mensen werken die ik bewonder. Het was bijvoorbeeld heel bijzonder om met Julianne Moore te spelen. Ja, ook de scène waarin zij op het toilet zit. Voordat de opnamen begonnen had ik in het schema gekeken wanneer die scène op het programma stond. Ik zag er wel een beetje tegenop, maar het was voor Julianne natuurlijk veel confronterender dan voor mij. En zij deed niet moeilijk, waarom zou ik dat dan wel doen?”

maps_to_the_stars_20000264_st_1_s-low

Voor haar rol in Maps to the Stars heeft Wasikowska niet veel hoeven doen. “Ik kreeg het script opgestuurd en ik zei ja, zo simpel was het. Ik begrijp dat het vroeger wel anders was, maar David deed geen uitgebreide castings, er waren ook geen leessessies en we hebben ook niet wekenlang gerepeteerd. Je leert thuis je tekst, je gaat naar de set en je gaat aan de slag. David is benieuwd waar je mee komt, hoe jij denkt dat het moet. Soms vraagt hij om iets op een bepaalde manier te doen, maar het zijn nooit ellenlange sessies. Twee, drie takes. En dan weer door, ik vond het een fijne manier van werken. Hij vertrouwt zijn acteurs. En hij manipuleert nooit.”

Van tevoren had ze nochtans geen idee wat ze van de samenwerking kon verwachten. “Ik kende zijn films wel, maar ik had geen idee hoe David in het echt zou zijn. Maar het was zoals zo vaak: de mensen die de meest verontrustende films maken, zijn het rustigst, redelijkst, meest evenwichtig en ogenschijnlijk normaalst van allemaal. Zo heb ik hem in ieder geval ervaren, maar je weet het natuurlijk nooit zeker.”

maps_to_the_stars_20000264_st_7_s-low

Wasikowska zegt ter voorbereiding geen collega’s bestudeerd te hebben. “Nee, echt niet. Ik heb zulk gedrag nooit ervaren, en ik ken niemand persoonlijk die zulke dingen doet of aan den lijve heeft ondervonden. Maar ik snap het wel. Ik begrijp dat je kunt gaan zweven als je een minder sterke basis hebt dan ik. Het is voor iedereen moeilijk om jong te zijn en in Hollywood ligt alles wat je doet onder een vergrootglas. De druk in Hollywood is immens, en er zijn legio voorbeelden van acteurs die daar niet mee om konden gaan. Je wordt er ook vreemd behandeld, en daar kun je zelf ook een beetje raar van gaan doen. Nee, dat is geen excuus voor slecht gedrag. Je hebt altijd een keuze. Ik klik vast heel saai, maar ik hoef niet de allergrootste trailer of een schaal met alleen maar blauwe M&M’s. Nog niet, in ieder geval…”

Het script gaf haar de handvatten om Agatha te spelen. Ik was ontsteld én opgewonden toen ik het las. Het is zo verschrikkelijk, en toch las ik het in een keer uit. Het is een bijzondere combinatie: het is superzwart, maar er zit ook veel groteske humor in. Humor en drama, dat zorgt samen voor de grootste treurnis. Agatha heeft ook allebei. Ik dacht dat ze roze jurkjes zou dragen, maar haar kleding was juist behoorlijk duister. Die lange handschoenen waarmee ze haar brandwonden verbergt, hielpen ook. Het was heel interessant om een persoon te spelen dat zichzelf totaal anders ziet dan alle mensen om haar heen. Iedereen is bang voor Agatha, iedereen heeft bepaalde verwachting van haar, maar zij heeft niks in de gaten. Dat is leuk.”

MTTS_00564.NEF

De acteurs in Maps to the Stars zijn doodsbang dat ze niet meer worden gezien; ze doen wanhopig hun best om in beeld te blijven, om gewaardeerd en geliefd te worden. “Maar ze zoeken op de verkeerde plekken naar erkenning en liefde. Voor mij is de enige juiste plek mijn familie of een intieme relatie. Als ik met iets zit, ga ik naar mijn vrienden, mijn vader en moeder of mijn zus. Ik heb niet eens een PA. En ik voel geen enkele aandrang om me bij een goeroe aan te sluiten…”

Hoewel haar carrière zeer voorspoedig verloopt, voelt Wasikowska zich nog steeds een outsider in Hollywood. “Toen ik voor eerst in Los Angeles was, sliep ik in een jeugdherberg op Hollywood Boulevard. Door de films die ik had gezien, dacht ik dat er palmbomen zouden zijn en zon en strand. Maar het was regenachtig en grauw, heel deprimerend en ik zwoor dat ik nooit terug zou komen. Maar de afgelopen jaren ben ik wel van Los Angeles gaan houden. Je moet je weg er leren vinden, maar dat geldt natuurlijk voor elke stad. Nu ken ik de leuke plekken, maar ik zou er nog steeds niet kunnen wonen. Ik blijf ook nooit heel lang.”