Pascale Ferran over Bird People: “Het was een enorm gepuzzel”
“Ik heb een verzoek,” zegt de Franse regisseuse Pascale Ferran, voordat het interview met een klein groepje journalisten van over de hele wereld begint, tijdens het afgelopen filmfestival van Cannes. “Ik heb het uw Franse collega’s eerder gevraagd, en ik vraag het u ook: zou u zo vriendelijk willen zijn niets te vertellen over de plotwending in mijn film?”
Maar op mijn eerste, neutrale vraag naar het vertrekpunt van Bird People, begint Ferran – aan één stuk door rokend en nagelbijtend – zelf direct over de veranderingen die haar protagonisten ondergaan. “De wereld is aan het transformeren en dat heeft een enorme impact op ons gedrag. Nieuwe technologieën [ze wijst met een sigaret tussen haar vingers naar de verzameling smartphones die naast de propvolle asbak liggen] veranderen onze relatie andere mensen. En met de tijd. Dat was het uitgangspunt. Ik begon te schrijven over een jonge vrouw. Maar ik wist al snel dat ik de realiteit achter me wilde laten’ dat ik me op bovennatuurlijk terrein wilde begeven… of surrealistisch, of in een sprookjeswereld, of hoe je het ook wilt noemen. Ik wilde letterlijk mijn vleugels uitslaan. Er is zo weinig verbeelding in de cinema vandaag de dag. Dat mis ik enorm als kijker. En als regisseur kan ik er zelf wat aan doen.”
In Bird People kruisen de wegen van Audrey, een jonge, arme Française die als kamermeisje werkt in een hotel op de immense luchthaven Charles de Gaulle, en de Amerikaan veertiger Gary, een succesvolle ondernemer die voortdurend van huis is. “Ik heb het script samen met een man geschreven. Hij focuste in eerste instantie op Gary, ik op Audrey. Wat niet wil zeggen dat het Audrey-deel autobiografisch is, en ook niet dat er niks van mij in Gary zit, want we vulden elkaars werk voortdurend aan.”
Zowel Audrey als Gary ondergaat een belangrijke verandering. “Het idee om alles achter me te laten; om op een andere plek helemaal opnieuw te beginnen, spreekt me enorm aan. Ik weet niet of ik het zelf zou kunnen… Sterker: ik betwijfel of ik het zelf zou kunnen, maar toch is het idee een enorme steun. Alleen de gedachte stelt me in staat te doen wat ik doe. En ik denk dat dat voor veel mensen geldt; het leven stelt zoveel eisen, er is zoveel druk. Dan speel je natuurlijk weleens met het idee om alle schepen achter je te verbranden.
Op de vraag waarom Ferran een huismus koos als metafoor voor Gary’s vrijheid en Audreys metamorfose, neemt Ferran nog maar eens een stevige trek van haar sigaret. “Er duiken vaak dieren op in mijn films”, zegt ze dan “Soms bewust, soms onbewust. Lady Chatterley was een kostuumfilm, die zich afspeelde in de natuur en daardoor tijdloos werd. Maar Bird People is een film in het hier en nu, met grootsteeds architectuur en vliegtuigen. Het tegenovergestelde van Lady Chatterley eigenlijk.”
De mus zorgde voor de nodige hoofdbreeksels. “Niet tijdens het schrijven, wel tijdens de montage. Omdat mijn producent me voortdurend zei dat het wel goed zou komen, heb ik tijdens het schrijven totaal geen rekening gehouden met de technische aspecten. Ik heb me geconcentreerd op het verhaal dat ik wilde vertellen. Pas later ben ik me serieus zorgen gaan maken hoe ik het moest realiseren. Want ik wilde dat het er realistisch uit zou zien, en mussen zijn nu eenmaal niet eenvoudig te regisseren.”
“Voor alle close-ups zijn echte vogeltjes gebruikt.” Ferran verheft haar stem een beetje, alsof ze het zelf ook niet kan geloven. “Alleen de wijde shots zijn met de computer gemaakt. Dat ziet er goed uit, maar als je dichterbij komt en de veertjes ziet, vind ik 3D niet mooi. Dan moet je echte vogeltjes hebben. We hebben tientallen gedresseerde mussen gebruikt. Gelukkig lijken ze allemaal op elkaar. Maar ik ben er weken mee bezig geweest, eerst om het shotje voor shotje te schieten, vervolgens om het beeldje voor beeldje te monteren: het hoofdje van de een, daarna weer de vleugeltjes van een ander, soms verbonden door een paar tussenshots uit de computer. Het was een enorm gepuzzel, maar ik ben heel gelukkig met het resultaat.”
Op de tonen van David Bowies Space Oddity fladdert het musje ’s nachts hoog boven het vliegveld Charles de Gaulle. Moet Bird People ook worden gezien als ode aan de Parijse luchthaven? “Nee, niet speciaal. We waren op zoek naar een hotel op een grote internationale luchthaven. Charles de Gaulle was dichtbij en dit hotel gaf toestemming voor de opnamen. Ik heb er twee weken rondgelopen op zoek naar de beste plekken voor mijn film. Vliegvelden zijn vreemde plekken. Ze zijn lelijk en deprimerend, maar als je beter kijkt zit er ook veel schoonheid in verscholen.”
