Vandaag en morgen wordt in Den Haag onder de noemer ‘F voor Filmkritiek’ gesproken over de stand van de filmkritiek. ‘Er is waarschijnlijk geen beroepsgroep die zich de afgelopen jaren zo vaak heeft moeten verdedigen en bezighouden met de reden van zijn bestaan als de filmkritiek’ stellen de organisatoren Filmhuis Den Haag en De Filmkrant. ‘Sinds filmster Bruce Willis in 1997 de filmkritiek met de legendarische woorden “film criticism has gone the way of the dinosaur” min of meer dood verklaarde, lijkt het wel alsof het vak permanent in crisis verkeert.’
Vrijdag mocht ik aanschuiven in een zogenaamd ‘expert’-debat, een besloten gesprek voor professionals uit de filmbranche. De eerste vraag van dagvoorzitter Annemieke Gerritsma, waarbij eigenlijk direct de moed me in de schoenen zonk, luidde: ‘wat is eigenlijk een goede filmrecensie?’. Organisator Dana Linssen oreerde er lustig op los waar een filmrecensie zoal aan moet voldoen – praten kan ze! Ik heb zelf eigenlijk geen idee; ik heb in ieder geval geen lijstje critera dat ik afwerk als ik schrijf.
Het ging in Den Haag over de vraag wie of wat eigenlijk nog een filmcriticus is. Een hobbyist niet; het is een vak, vond menigeen. Maar wie of wat dan wel? Kan iemand die zelf geregeld in films te zien is, criticus zijn? Of iemand die meehelpt de premièrejurken uit te zoeken? En iemand die al twee maanden niet meer voor de Volkskrant schrijft, is dat eigenlijk nog een criticus? AD-criticus Ab Zagt vindt alvast van niet. ‘Waarom zit jij in het debat over filmkritiek? Samen met de grote denker J. Stout? Je schrijft toch niet meer over film?’ twitterde hij…
