Bij Laura van Dolron op zolder
Begin april – het was de derde week van de ‘intelligente lockdown’ – twitterde theatermaker Laura van Dolron dat ze niet tegen schermen wilde praten maar tegen mensen. Ik antwoordde dat ik niet naar schermen wilde kijken, maar naar mensen. Zij zei dat ze wel een privévoorstelling op zolder wilde geven, ‘als je durft’. Ik antwoordde dat ik wel durfde, zij beloofde een ‘mooie onemanshow te maken’, verwijzend naar het publiek in plaats van de persoon op podium.
Mijn vrouw Monica, die meer shows van haar heeft gezien dan ik, mocht ook mee; een paar dagen voordat we hadden afgesproken, stuurde Van Dolron een appje dat ze iets op maat ging schrijven. ‘Willen jullie mij elk twee vragen, twee zorgen en twee dingen die je mist mailen.’
Op Koningsdag reden Monica en ik naar het huis van Van Dolron in Schiebroek, onder de rook van Rotterdam. Haar man deed open, wilde ons een hand geven, maar trok die net op tijd weer in, en wees ons de weg naar zolder. Daar zat Van Dolron al klaar, tussen een wasrek en een opgevouwen tent van de kinderen. Ze droeg tijgersokken, op haar schoot stond een laptop. Wij namen plaats op de twee stoelen die tegenover haar stonden, en Van Dolron begon het verhaal voor te lezen dat ze die ochtend speciaal voor ons had geschreven.
Dat begon met een nachtmerrie: ze speelde in Gent voor het liefste, aandachtigste publiek ooit. Ze was te laat, want ze stond in de verkeerde zaal, had gekke kleren aan, geen mascara op, terwijl ze altijd mascara draagt. Ze besloot haar tekst overboord te gooien omdat ze die überhaupt niet kende en te gaan freestylen. Na afloop druppelde het zo lieve Gentse publiek langzaam en zeer beleefd naar buiten en voelde ze hoe arrogant ze was geweest om te denken dat een beetje freestylen wel genoeg zou zijn.
“Die droom bezocht mij omdat jullie mij vandaag bezoeken. Ik wilde niet zomaar freestylen, dus heb iets geschreven voor vandaag over nu. Woorden speciaal voor jullie omdat jullie speciaal in de auto zijn gestapt vandaag.”
Het was prachtig, troostrijk en persoonlijk (dat zijn Van Dolrons voorstellingen eigenlijk altijd), maar nu was het dubbel persoonlijk. Ergens halverwege moest Monica huilen, zoals zij bijna altijd wel even moet huilen bij een voorstelling van Van Dolron. Als dank hadden we oranje tompoucen, bloemen en een fles wijn meegenomen.
Een paar dagen later appte Van Dolron dat ze ‘een ketting’ wilde beginnen: Ode op zolder. Wij waren de eersten en mochten iemand aanwijzen voor wie zij op haar zolder een privévoorstelling zou maken. Ik stuur Wim Pijbes, omdat hij een onvermoeibare strijder voor de kunsten is én omdat hij als directeur van Stichting Droom en Daad over een enorme pot geld van een Rotterdamse havenbaron beschikt (‘Wij investeren in projecten die bijdragen aan een mooi en aantrekkelijk Rotterdam,’ staat op de website. ‘Liveable voor bewoners en loveable voor bezoekers’). In de hoop dat hij het een mooi project vindt, én dat hij vervolgens iemand stuurt uit een heel andere hoek.
Ook een privévoorstelling van Van Dolron? Meld je dan. Het is ook mogelijk om haar privéoptredens Liefhebben thuis of in de tuin te steunen.
