Rokjesdag
Vrijdagochtend was ik op de Filmacademie voor ‘speeddates’ met 4e-jaars studenten over marketing en communicatie. Tijdens de introductie begon Nederlands meest gerenommeerde pr-specialiste over Johan Nijenhuis, die ze voor ze naar de Filmacademie was gefietst op de radio had horen oreren over zijn nieuwe romkom Rokjesdag.
Nijenhuis, een grootmeester in het genereren van aandacht voor zijn films, vertelde dat er vijf verschillende liefdeslijnen zijn waarvan er vier op rokjesdag tot een hoogtepunt komen en één een dieptepunt van de relatie beleeft. En dat de eerste opnames op de eerste lentedag – vandaag dus – gepland stonden in het Vondelpark en het Museumplein.
De pr-specialiste vertelde de aankomende filmmakers dat dit dé manier was; je moet elke gelegenheid te baat nemen om je merk/film te pluggen bij je publiek, en daar het liefst al ver voor de opnamen mee beginnen. Ze zei ook niet uit te sluiten dat Nijenhuis vandaag niet eens echt aan het filmen was, maar dat deed er eigenlijk niet toe; het ging erom dat hij een goed persbericht had verstuurd, dat door verschillende media was opgepikt.
Mij was het persbericht ook opgevallen; ik had direct met distributeur eOne gemaild of fotograaf Bob Bornshoff en ik even langs konden komen voor onze Filmkrant-rubriek ‘Actie!’. De reactie was niet bijster enthousiast. “Er zijn alleen opnames voor sfeerbeelden, dus is er helaas niets te zien. Begin mei starten we echt, wellicht dan interessant?” En na nog een verzoek mijnerzijds: “Er is helaas niets te zien en we willen geen aandacht vestigen op de camera’s ivm natuurlijke beelden”.
Ik antwoordde dat het me juist om de opnamen met de verborgen camera te doen was, dat we al op zoveel ‘gewone’ sets zijn geweest, en dat we het juist interessant vinden om eens een ander verhaal te vertellen – toen ik het persbericht las, moest natuurlijk ook direct aan Bert Haanstra’s Alleman denken…
Na wat heen en weer gemail, dacht ik afgesproken te hebben dat we even konden gaan kijken op het Museumplein (“Daar schieten we overal”) – Nijenhuis kon ik later nog wel even bellen, stelde de distributeur voor.
Enfin. We zagen verliefde stelletjes en spelende kinderen, straatartiesten en tientallen, misschien wel honderden toeristen met fotocamera’s en selfiesticks. Maar géén rokjes, en geen blote benen, wat niet zo gek was, want het was rond de 15 graden.
We zagen ook geen verborgen camera’s.
Dat is natuurlijk de essentie van de verborgen camera, maar na verloop van tijd vroegen Bob en ik ons af of er wel werd gedraaid op het Museumplein. Al helemaal toen de publiciteitsmedewerkster ook niet meer te bereiken bleek. Bob maakte dan maar wat foto’s van spelende kinderen; vervolgens dropen we teleurgesteld af.
Aan het einde van de middag kreeg ik nog een mail: “Zoals in meerdere mails aangegeven zijn de camera’s niet zichtbaar (‘verborgen camera’) en dus niet op beeld vast te leggen. Permanent niet. Omdat je aangaf dan toch nog iets te willen doen met de locatie, ben ik er vanuit gegaan dat je beeld wilde van de locaties en het letterlijke beeld wat wij ook schieten.”
Om met Martin Bril te spreken: tsja.
