‘Ojee, ojee, ojee’
Carice van Houten met haar eerste Gouden Kalf (foto Felix Kalkman)
Carica van Houten heeft een prettige stem. En daar wordt breed gebruik van gemaakt. Ze sprak een animatitiefilm in (ze is moeder van 97 kinderen in de Nederlandse versie van Horton en zingt een vrolijk liedje), ze werkte mee aan een game (Heavy Rain, eind van het jaar exclusief voor de PlayStation 3) en maakte een luisterboek (ze gaf Anne Frank een stem; de door haar ingesproken acht cd’s van Het achterhuis werden onderscheiden als beste luisterboek).
Nu is ze te horen als Alice, in een animatiefilm uit 1988 van de Tsjechische meester Jan Svankmajer, naar het wereldberoemde boek van Lewis Carroll. De Nederlandse vertaling is van haar vader, de pionier van de zwijgende cinema Theodore van Houten.
Van Houtens stem past perfect bij Alice (blonde pony, roze jurkje met witte roesjes, lakschoenen). ‘Ojee!’ zegt ze keer op keer. De ene keer gewoon, dan weer verzucht Alice het, of sputtert ze. ‘Ojee, ojee, ojee.’
Heel veel tekst heeft Alice niet, toch is de stem van Van Houten het belangrijkste marketinginstrument van de dvd-versie. Haar naam staat strategisch bovenaan het dvd-hoesje. In kapitalen.
Jan Svankmajers eerste lange animatieproductie verdient het steuntje in de rug overigens. Net als Alice en Van Houten lijken Svankmajers eigenzinnige beeldtaal en Lewis Carroll wonderlijke figuren (het witte konijn, de wrede Hartenkoningin) voor elkaar geschapen. Neco z Alenky, zoals de originele titel luidt, is een sinistere combinatie van geanimeerde poppen en live action, van droom en nachtmerrie. Van surrealistische poëzie en horror, van kinderverhaal en volwassen drama.
