‘Eén, twee, misschien drie klapjes. Nou, klappen misschien’
Nog geen tien jaar geleden stond Glenn Helder onder contract bij het Londense Arsenal. Hij speelde er in een team met Dennis Bergkamp, Ian Wright en Tony Addams. Het leven lachte de wispelturige buitenspeler toe, maar een gokverslaving betekende het begin van het einde. Helder, die vier keer in het Nederlands elftal speelde, kreeg steeds grotere schulden, steeds foutere vrienden en ging steeds gekkere dingen doen. In 2007 werd Helder vastgezet omdat hij zijn ex-vriendin had lastiggevallen en haar vriend mishandeld. ‘Eén, twee, misschien drie klapjes. Nou, klappen misschien. Maar ik heb niet vol geslagen, ofzo. Ik heb niets gebroken ofzo’, zegt Helder daarover in de documentaire Glenn Helder: c’est la vie van Jessica Villerius (die eerder een fascinerende documentaire over Marc Dutroux maakte) en cameraman Ferenc Lorch. Het zou grappig zijn als het niet zo erg was.
Een psychologisch onderzoek wees uit dat Helder lijdt aan een narcistische persoonlijkheidsstoornis met borderline-trekken. Begin 2008 werd hij veroordeeld tot 373 dagen cel waarvan 180 voorwaardelijk, wegens bedreiging, belaging, mishandeling en vuurwapenbezit. ‘Van Arsenal naar de bajes, dat is natuurlijk een groot verschil. Maar, c’est la vie, hè.’
Het hoe en waarom wordt niet al te goed duidelijk, niet uit de weinig coherente verhalen van Helder, noch uit de verklaringen van oud-collega’s of vrienden. Lastige vragen worden er niet gesteld. Drummen werkt therapeutisch, net als een potje beach soccer met artiesten en oud-internationals. En voor zijn zoontje gaat Helder door ramen en ruiten: ‘Mijn kleine, da’s mijn lust en mijn leven.’
Glenn Helder: c’est la vie van Jessica Villerius & Ferenc Lorch. Nederland 3, 20.25 – 21.25 uur.
